อัยยาลิณณ์จอดรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กหน้ากลิ่นไม้โฮมสเตย์ ก่อนจะหันมองกระจกหน้าร้านด้วยหัวใจที่เต้นแรงเกินจังหวะปกติทันทีที่เห็นเขานั่งอยู่ตรงนั้น
จักรทัศน์สวมเสื้อผ้าฝ้ายสีพื้นเข้ม สีหน้าดูผ่อนคลายกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ข้างหน้าต่าง มืออีกข้างถือแก้วกาแฟ ชายเสื้อหลุดลุ่ยนิด ๆ ดูมีเสน่ห์ในแบบที่เขาไม่รู้ตัว
“เฮ้! เจย์…เจย์”
เธอตะโกนเรียกพลางโบกมือสูง ใบหน้ามีรอยยิ้มที่ขัดกับเสียงหัวใจที่เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ก็ผุดขึ้นมาทันที แต่ครั้งนี้มันชัดเจนและจริงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
“ขนมตาล…”
เขากระซิบเหมือนยังไม่แน่ใจว่าใช่ตัวจริงจึงยังไม่โบกมือกลับ อัยยาลิณณ์เดินตรงเข้ามาหยุดตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มแหย ๆ พยายามซ่อนอาการประหม่าสวนทางกับแก้มแดงแปร๊ด
“นี่ตาลร่างจริงเอง ไม่ใช่วิญญาณแล้ว”
ขอพิสูจน์ก่อน
“เอ่อ…พี่ครับ พี่เห็นเพื่อนผมหรือเปล่า” จักรทัศน์หันไปถา
