--------
***Vienna’s POV***
-
Kahit ilang beses akong tumanggi sa pangungulit niya na sumakay ako sa kanyang kotse, sa bandang huli ay napapayag niya rin ako. Para naman kasing nakisabay pa sa kanya ang panahon—bigla na lang bumuhos ang malakas na ulan. Wala akong dalang payong, at malayo pa ang sakayan, kaya napilitan na rin akong sumakay.
“Nais ko sanang bumaba sa lugar kung saan ako maaaring makasakay,” nahihiya kong sabi sa kanya.
Pakiramdam ko ay nakakailang dahil ni hindi pa nga kami lubusang magkakilala, ngunit heto ako at nakisakay na sa kanyang sasakyan. Hindi ko rin alam kung tama ba ang naging desisyon ko. Subalit dahil sa paulit-ulit niyang pamimilit kanina, natagpuan ko na lang ang sarili kong pagbigyan siya.
“Ihahatid na lang kita kung saan ka nakatira. Hinintay talaga
