CHAPTER 1
1029 Words
CHAPTER 1
กิ้ง!
เสียงเหรียญกระทบกับรูปปั้นหินอ่อนสีขาวผ่องซึ่งทุกคนที่ผ่านไปมาละแวกนี้จะรับรู้ดีว่าท่านขึ้นชื่อเรื่องความศักดิ์สิทธิ์มากเพียงไหนจึงเรียกตามๆ กันว่า ‘ชายน้อยแห่งความรัก’ ทุกอย่างก็เหมือนกับรูปปั้นที่เป็นสัญลักษณ์เกี่ยวกับความรักนั่นแหละ
“สาธุขอให้สมปรารถนาในความรักเจ้าค่ะ” การหลังหันให้รูปปั้นพร้อมกับโยนเหรียญแม่นราวกับจับวางอีกทั้งยังคำอธิฐานด้วยใจจริงถึงจะไม่เอ่ยออกมาก็เถอะ ชายคนนั้นเธอกำลังรวบรวมความกล้าเพื่อสารภาพรักกับเขา ชายที่ดูอบอุ่นทุกครั้งที่พบเจอ เขาชอบช่วยเหลือห่วงใยตัวเองในทุกๆ ครั้งนั้นทำให้ความปลื้มเลยไปถึงการแอบชอบมานานนับเดือนเป็นจริงเสียที “ชายที่เป็นรักบริสุทธิ์ รักที่มั่นคงยิ่งกว่าในนิยาย รักที่สามารถทำทุกอย่างให้เขาได้โดยไม่มีข้อแม้ ขอให้วิตตาได้สมหวังด้วยเถอะนะเจ้าค่ะ”
การไปอธิฐานกับชายน้อยแห่งความรักหน้าคอนโดของตัวเองทำให้ฉันมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวสำหรับวันพรุ่งนี้ที่จะไปสารภาพรัก ทุกคนที่มาขอกับท่านชายน้อยแห่งความรักมักจะสมหวังทุกอย่างโดยเฉพาะเรื่องความรัก
การรีวิวของทุกๆ คนในละแวกนี้ล้วนเป็นที่ยืนยันทุกคนที่ไปขอนั่นล้วนสมหวัง เช่น คู่พี่นิดกับลุงชัยที่แอบรักกันมานานเป็นสิบปี คู่ป้าพรแม่บ้านคอนโดกับลุงสมหมายเจ้าของร้านขายข้าวมันไก่ อีกคู่หนึ่งที่พึ่งแต่งงานกันเมื่อสามวันที่ผ่านมาคือ ยัยอ้อยกับฝรั่งผมขาวคนนั้น ทุกๆ คนทั้งพี่นิด ป้าพร ยัยอ้อยก็ขอจากท่านชายน้อยแห่งความรักทั้งนั้น
ยังไงวิตตาต้องสมหวังบ้างใช่ไหมท่านชายน้อยแห่งความรัก!
ฉันอาศัยที่นี้ซึ่งเป็นแค่คอนโดเก่าๆ สามชั้นที่บอกได้ว่ามันไม่ได้หรูหราอะไรมากเป็นสิ่งที่พอเช่าได้ในเมืองหลวงแห่งนี้ถึงแม้จะมีพวกเพื่อนห้องเป็นคุณป้าน้าอาที่บอกได้ว่าโคตรปากหอยปากปูก็ตามที
“อ้าววิตตาไปไหนมาล่ะ?”
นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำ
“เอ่อ...วิตตาไปซื้อมาม่ามาค่ะป้า”
มือเล็กชูถุงมาม่าให้คนที่อยู่ไม่ห่างได้ดูเพราะเดี๋ยวจะหาว่าเธอโกหก ไม่อยากให้เป็นเรื่องที่ไม่ดีไม่อยากเป็นข่าวดังซุบซิบยิ่งกว่าดาราในคอนโดแห่งนี้
“ไอ้เราก็นึกว่าไปหาผัวมา อายุอานามก็มากรีบหาผัวเลี้ยงได้แล้ว”
อายุยี่สิบสี่เนี้ยนะมาก!
คนสมัยนี้ดูกันที่อะไรทำไมถึงอยากให้ลูกหลานหรือแม้แต่กระทั่งคนที่ตัวเองไม่ค่อยรู้จักให้มีสามีกันก็ไม่รู้ การใช้ชีวิตยังไม่ได้ใช้แบบเต็มทีเลยด้วยซ้ำไปอีกอย่างที่สำคัญโลกใบนี้ยังกว้างขวางอีกมากมายมีอะไรให้น่าค้นหาอีกเยอะแยะ
แค่มีแฟนก็พอมั้งไม่ต้องถึงกับมีผัว...ขั้นนั้นคงต้องศึกษาดูใจกันไปอีกนานแสนนาน
“วิตตาของตัวขึ้นห้องก่อนนะคะพอดีรีบ”
“ก็เป็นแบบนี้ใครมันจะเอาทำเมีย”
เสียงพูดดังขึ้นถึงแม้ว่าจะเดินมาไกลแล้วก็ตามแต่ การเข้าอยู่ในห้องของตัวเองเป็นสิ่งที่ปรารถนามากที่สุดแล้ว การอยู่กับความสงบความเงียบไม่ต้องได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้นปล่อยให้ความสงบได้เข้ามาทักทายตัวเอง
“น่าเบื่อ”
ฉันนอนราบกับเตียงนุ่มสายตาก็มองไปยังผนังห้องสีขาวแบบนั้น ความจริงแล้วฉันอายุยี่สิบสี่มีงานทำประจำเป็นเจ้าหน้าที่ประจำออฟฟิศแห่งหนึ่งตั้งแต่เรียนจบ มันก็ไม่ได้ตรงกับสายที่ได้เรียนมาหรอกนะแต่ปัจจุบันการดิ้นรนหางานมันช่างยากเย็นเหลือเกินงานไหนทำได้หรือผ่านเข้ามาก็ควรทำไปก่อน ฉันคิดแบบนั้น
“ควรคิดถึงวันพรุ่งนี้มากกว่า”
ว่าแล้วมันก็มาถึงอย่างรวดเร็วสำหรับวันนี้เมื่อตอนนี้ฉันกำลังขึ้นบันใดตรงขึ้นมาออฟฟิศสถานที่ทำงานของตัวเองจากที่มีความมั่นใจความอวดดีเมื่อวานมันก็เริ่มหายถอยหนีหมดกลายเป็นความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ซะงั้น
“มาเช้าเลยนะวิตตา”
เตวิช....
คนนี้แหละทุกคน ผู้ชายที่ฉันกำลังจะสารภาพความรู้สึกให้เขาได้รับฟัง คนที่มีความเป็นสุภาพบุรุษอบอุ่นดั่งแสงอาทิตย์แรกแย้มทุกอย่างที่ผู้หญิงต้องการเขามีหมด
“เอ่อ.... สวัสดีเต”
“น้ำเต้าหู้เตเอามาฝาก”
เห็นไหม เตวิชของวิตตาเป็นคนดีแค่ไหน
“ขอบใจนะ” ว่าแล้วมือเล็กก็รับของฝากมาไว้ในมือพร้อมกับมองซ้ายขวาเพื่อดูผู้คนที่อยู่บริเวณนี้ที่ไม่มีใครแล้ว “คือ...วิตตามีเรื่องเอ่อ...จะพูดกับเตอ่ะ”
“ว่ามาสิ” รอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ที่แฝงด้วยความอบอุ่นส่งมาให้เธอ
“คือ...วิตตาชะ ชอบเตนะ”
คำพวกนั้นออกไปแล้วพร้อมกับการถอนหายใจของฉันเอง การกลั้นหายใจพูดมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเพราะกว่าที่ฉันจะพูดออกไปมันยากเหลือแสน
“…”
“เราลองมาคบกันดูไหม?” รอยยิ้มพูดขึ้นอีกครั้ง
“ได้สิครับ”
พระเจ้า!
มันง่ายอะไรปานนั้นกับการสารภาพรักครั้งแรก คำตอบของเตวิชนั้นแทบเอาร่างของฉันล่องลอยไปกับสายลมยามเช้ามันช่างเป็นวันที่แสนวิเศษเหลือเกิน
“จะ จริงนะ”
“จะสิเป็นแฟนกันแล้วนะครับวิตตา” มือใหญ่เข้ามาลูบศีรษะฉันเบาๆ “ตอนเที่ยงเตมารับทานข้าวด้วยนะครับ”
การทำงานในช่วงเช้านั้นมันเดินมาอย่างรวดเร็วเหลือเกินวันนี้โลกของฉันเปล่งประกายสีชมพูไปหมด รอยยิ้มที่เพื่อนในที่ทำงานต่างแซวอย่างไม่ขาดสายจนฉันแทบละลาย ฉันและเตวิชแยกย้ายกันทำคนละแผนกแต่ฉันก็ยังเห็นเขาอยู่ผ่านกระจกใสไกลๆ
“ยิ้มไม่หุบเลยนะวิตตา”
- Writer
