วุ่นนักสะดุดรักมะเขือยาว(ม่วง)

กล้าดียังไงมาว่าเขาเป็นหนอนน้อย

บุญป่วงมาถึงตลาดช้ากว่าทุกวัน แม่จำปีเลยซักถามลูกสาวว่าวันนี้ทำไมมาช้า แล้วนี่เหงื่อท่วมตัวแบบนี้ไปทำอะไรมา จนเธอต้องรีบอธิบาย พอรู้ความนั่นแหละแม่จำปีช่างซักถึงหยุดถาม

“แล้วคุณหมอคนใหม่ดูใจดีไหมป่วง” ป้าแผงข้าง ๆ ถามเธอ

“ก็น่าจะนะจ๊ะป้า ป้าต้องลองป่วยดูถึงจะรู้ ฮ่า ๆ”

“เดี๋ยวเถอะป่วง เดี๋ยวโดนผักตบเข้าให้”

“หูย! ป้าโหด ไม่คุยด้วยแล้ว แม่จำปีจ๋า...วันนี้ป่วงขอไปเที่ยวงานวัดบ้านโพนกับพวกไอ้เอมไอ้เข้มมันหน่อยนะจ๊ะ” เธอส่งสายตาอ้อนและกอดแม่แรง ๆ

“เที่ยงคืนต้องถึงบ้านนะลูก”

“รับทราบจ้ะ ไม่มีปัญหาแน่นอน กลับตรงเวลาไม่มีเลตแม้แต่วันเดียว”

“ที่ไหนกันลูก ไป กลับบ้านเถอะ วันนี้แม่ขายของคนเดียวได้”

“หูย! อะไรแม่ คนปั่นจักรยานกลับไปกลับมา ไขมันละลายหมดแล้ว แบบนี้ป่วงก็ผอมแย่สิจ๊ะ”

“ให้มันมีวันนั้นเถอะลูก ตั้งแต่เล็กจนโตแม่ไม่เคยเห็นวันไหนที่ลูกแม่ผอมเพรียวเลย”

“โอ๊ย! ไปแล้ว จะให้กำลังใจกันสักเล็กสักน้อยก็ไม่ได้ แต่พูดไปป่วงก็ไม่ลดหรอกจ้ะ ป่วงเสียดายเงินทองและของกินที่แม่จำปีกับพ่อสนองซื้อให้กิน อ้วน ๆ แบบนี้ใครจะทำไมเนาะ” เธอกอดแม่และหอมแก้มเหี่ยวย่นของท่านแรง ๆ

“ลดบ้างก็ดีนะป่วง เดี๋ยวโรคภัยไข้เจ็บจะถามหาเอา”

“รู้หรอกว่าแม่จำปีกลัวว่าป่วงขายไม่ออก ขายไม่ออกก็ไม่ซี เพราะป่วงจะอยู่กับพ่อสนองกับแม่จำปีไปจนแก่ไม่มีฟันเลยจ้ะ ไปแล้วนะจ๊ะ ป่วงรักแม่นะ ป้าป่วงกลับก่อนนะจ๊ะ คืนนี้จะไปงานวัดบ้านโพนจ้ะ”

“เออ! ป่วง ป่วงสมชื่อจริง ๆ เลยเอ็งนี่”

“ฮ่า ๆ มันแน่อยู่แล้วป้า ไปก่อนนะจ๊ะ” แล้วหล่อนก็ยกมือไหว้แม่ของตนกับป้าแผงขายพริกแกงติดกับแผงขายผักสดออกไปอย่างอารมณ์ดี

เฮ้อ!

กว่าจะผ่านวันแรกของการมาหมู่บ้านดงเย็น หมู่บ้านเล็ก ๆ ในจังหวัดสุพรรณบุรี เขาแทบลมจับ พอมาถึงบ้านพักที่ทางสถานีอนามัยมีไว้ให้เขาแทบอยากจะเผาบ้านให้ไหม้ ไฟฟ้าก็ไม่มี น้ำจะอาบก็ไม่มี เขาอยากจะบ้าตาย

มะเขือนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ แม้จะทำความสะอาดเรียบร้อยดี แต่น้ำไฟไม่มีแล้วเขาจะอยู่ได้ยังไง

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงเคาะประตูบ้านพักนายแพทย์หนุ่มดังขึ้น จนทำให้เขาสะดุ้ง ยิ่งอารมณ์เสียอยู่ด้วย แล้วใครมารบกวนล่ะ

“ใครครับ”

“ฉันเองจ้ะ คนที่เจอเมื่อตอนบ่ายจ้ะคุณหมอ” เธอไม่ได้อยากมาหรอก แต่พ่อสนองสั่งให้มา

“มีอะไรครับ” หมอหนุ่มลืมไปว่าตัวเองนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว แต่ไม่ทันแล้วเขาเปิดประตูบ้านออกเสียแล้ว

"ว้าย!"

บุญป่วงร้องก่อนผลักคนตัวโตถอยห่าง แล้วจังหวะที่โดนผลักนั้นผ้าเช็ดตัวที่พันไว้ไม่แน่นก็หลุดร่วงลงกับพื้น พร้อมกับร่างสูงใหญ่หงายหลังล้มไปกระแทกพื้น

"โอ๊ย!"

หมอหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บและจุก

"กรี๊ดดดด หมอ หนอนน้อยของหมอ” สาวอ้วนร้องกรี๊ดพร้อมกับย่อตัวไปเก็บผ้าเช็ดตัวที่หลุดของหมอหนุ่มโยนไปปิดส่วนที่เธอเห็นให้

"เฮ้ย! หันหลังไป!” มะเขือสั่งให้สาวอ้วนหันหลัง

“ค่ะ ๆ ป่วงจะหันหลัง” แล้วเธอก็หันหลังตามรับปาก ด้านมะเขือก็รีบลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อใส่เสื้อผ้าที่ตนถอดทิ้งก่อนหน้า และไม่นานก็ออกมาเรียบร้อยมีผ้าเช็ดตัวพาดไหล่ติดออกมา

“หันมาได้แล้ว” น้ำเสียงห้วนไม่พอใจ

กล้าดียังไงมาว่าเขาเป็นหนอนน้อย นี่มันอนาคอนด้าเลยนะ เขาภาคภูมิใจมาตลอด แต่วันนี้หญิงอ้วนอัปลักษณ์ตรงหน้ากลับบอกว่ามันเป็นหนอนน้อย

“ไม่หลุดอีกนะคะหมอ” ยังถามอีก ก็ภาพเมื่อกี้มันยังติดตา อกขาว ๆ คือขาวน่ากินทั้งตัวของหมอนั้นแหละ

“หลุดแล้วจะทำไมครับ ว่าแต่คุณมีอะไรรึเปล่าถึงมาหาผม”

“พอดีพ่อบอกให้มาบอกว่าไฟกับน้ำยังต่อเข้าบ้านพักไม่เสร็จ เลยให้ป่วงมาบอกหมอและพ่อก็บอกว่าให้หมอไปค้างที่บ้านของเราค่ะ ถ้าหมอไม่รังเกียจนะคะ แต่ถ้ารังเกียจก็นอนอยู่บ้านไม่มีไฟฟ้ากับน้ำได้ตามสบายค่ะ ลาค่ะ” พูดจบก็หมุนตัวจะกลับ แต่ยังไม่ทันก้าวเท้าเดิน ก็ต้องหันกลับมาเหมือนเดิม

“รอด้วย ใครจะไปอยู่ได้ ร้อนก็ร้อน” ว่าแล้วก็เดินกลับเข้าไปเอากระเป๋าใบเล็กของตนถือเดินตามหญิงอ้วนไป ส่วนหญิงอ้วนก็ได้แต่เดินยิ้มหน้าบานนำหน้า โดยที่ชายหนุ่มด้านหลังไม่มีโอกาสได้เห็น

พอมาถึงบ้านผู้ใหญ่สนองบุญป่วงก็พาไปยังห้องรับแขกของบ้านที่ทำไว้ต้อนรับเพื่อน ๆ ที่กรุงเทพฯ ของเธอเวลามาเที่ยวบ้าน เธอจึงให้เขาไปพักที่นั่น เมื่อส่งแขกเสร็จก็หมดหน้าที่ของเธอ

“หนูไปนะจ๊ะพ่อ เดี๋ยวไม่ทันนัดของไอ้เอมกับไอ้เข้มมัน”

“เออ! อย่ากลับดึกนักล่ะ”

“จ้า...” เธอตอบลากเสียงยาว แล้ววิ่งไปห้องของตน เพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวให้สวยสำหรับเที่ยวงานวัดคืนนี้

“คุณหมออยู่ได้นะครับ” ผู้ใหญ่สนองหันมาถามหมอหนุ่ม

“สบายมากครับผู้ใหญ่” ตอบพลางมองสำรวจห้องโทนสีชมพูหวาน ที่มีเตียงขนาดหกฟุตอยู่มุมห้องติดกับหน้าต่าง

“งั้นเชิญหมอพักผ่อนตามสบายนะครับ ผมไม่กวนหมอแล้ว”

“ขอบคุณมาก ๆ นะครับ”

“ครับ”

พอเสียงประตูห้องปิดลง และเหลือเขาอยู่ในห้องคนเดียวเขาก็เดินเอากระเป๋าใบเล็กไปวางไว้บนเตียง แล้วถอดชุดเหนียวเหนอะหนะของตนออกเพื่อจะอาบน้ำชำระคราบไคลของวันนี้ นี่ก็จะหกโมงเย็นแล้ว และไม่ลืมชาร์จแบตฯ โทรศัพท์ก่อนจะไปอาบน้ำ พอเข้าไปในห้องน้ำมุมปากหยักก็หยักยิ้มเมื่อห้องน้ำถูกทำความสะอาดเรียบร้อยมีผ้าขนหนูวางไว้ข้างอ่างอาบน้ำ และแปรงสีฟันอันใหม่ สบู่ก้อน กับยาสีฟันวางไว้ เขายิ้มและยักไหล่ไปมา ถือว่าเป็นการต้อนรับที่ดีเลยทีเดียว คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่มาค้างบ้านผู้ใหญ่สนอง