ตอนที่ 1 วรันดา
1550 Words
เธอถูกเลือก หรือ หัวใจต้องการ 2
ตอนที่ 1 วรันดา
------ อภิวัฒน์ ------
เพล้ง!!! เพล้ง!!!
“โอ้ย.. ถ้าจะทำแตกขนาดนี้ไม่ยกทุ่มไปเลยวะ” ผมร้องโวยเมื่อเด็กสาวผู้โชคดีอย่างที่พี่ชายพูดบ่อย ๆ ทำจานแตกอีกแล้ว ถึงจะได้รับเงินค่าที่เธอทำแตกในทุกใบ แต่มันก็เสียเวลาที่ต้องมาเก็บกวาดและรับมือกับการทำแตกของยัยทึ่มนี่
มันเป็นเรื่องเดิม ๆ ที่น่าเบื่อสำหรับผม งานล่าช้ากว่าเดิม ทุกอย่างคือปัญหาเพราะมันเป็นธุรกิจ มันไม่ใช่เล่นขายของ
“นะ..หนูขอโทษ”
ประโยคเดิม คำเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม ‘หนูขอโทษ’ ผมได้แต่ควบคุมลมหายใจของตัวเองไม่ให้โกรธจนฆ่าคนตรงหน้า ทำไมเธอไม่เคยปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น ทำงานอะไรก็เสียหายไปหมด อีกทั้งผมยังต้องรับผิดชอบชีวิตเธอหลังจากที่เรามีอะไรกันหลังจากงานเลี้ยง
ผู้หญิงแบบนี้เหรอที่ผมจะต้องรับผิดชอบไปทั้งชีวิต!!
ชีวิตของผมผ่านผู้หญิงมามากมายจนเบื่อหน่าย จะบอกว่าเป็นผู้ชายเจ้าชู้ก็ได้สำหรับอดีต แต่สำหรับปัจจุบันผมสนใจที่จะทำร้านอาหารที่ผมรักนี่มากกว่า
“จะไปไหนก็ไปเลยไป! ไอ้หมูอยู่ไหน! เอาบิลที่สั่งของจากตลาดมาให้ดูหน่อยซิ เร็ว ๆ” ผมตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิทของที่ร้านซึ่งใช้งานมันทุกอย่าง พยายามไม่สนใจคนที่ยืนก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้ น้ำตาของผู้หญิงในบางครั้งก็น่าสงสาร แต่ถ้ามันบ่อยครั้งก็กลายเป็นความน่ารำคาญและน่าเบื่อ
ไอ้หมูวิ่งเอาบิลจากตลาดมาให้ผมเช็ก เราจะต้องรีบเร่งจัดเตรียมทุกอย่างก่อนที่ร้านจะเปิด ผมไม่ได้สนใจคนที่อยู่ข้างหลังว่าทำอะไร แต่หูก็ยังได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้ นั่นหมายความว่าเธอยังอยู่ เพราะเธอไม่รู้จะไปไหนยกเว้นว่าผมจะไล่ให้กลับบ้าน แต่ถึงไล่กลับบ้านก็กลับเองไม่เป็น เป็นผู้หญิงที่ช่วยตัวเองไม่ได้และไม่เอาไหนสักเรื่อง
“พี่แดน วรันร้องไห้ใหญ่เลย ไม่สงสารเหรอพี่” ไอ้หมูกระซิบทำให้ผมกรอกตามองมันอย่างคาดโทษ ลำพังตัวเองก็ยังเอาไม่รอดจะสงสารคนอื่น
“ก่อนที่มึงจะให้กูสงสารยัยเฟอะนี่!! มึงสงสารตัวเองที่วิ่งซื้อจานวันละสามสี่โหล สงสารกูที่จ่ายค่าจานดีไหม!!!”
“ฮึก! ฮึ..ฮื้อ ๆ ๆ ๆ” และเสียงร้องไห้ด้านหลังก็ดังมากกว่าเดิม ผมกัดฟันแน่นด้วยความรำคาญ ทำไมผมจะต้องมาดูแลยัยเด็กนี่ด้วย
สำหรับผมเซ็กส์ก็เป็นเรื่องทั่วไปแต่มันต้องเกิดกับคนที่ยินยอมของกันและกัน แต่กลับยัยซุ่มซ่ามวรันดาไม่ใช่!! เพราะจากคืนที่เมาหนักและตื่นมาในสภาพที่ไม่เหลืออะไร ยัยนี่ก็ร้องไห้อย่างกับผมไปเผาบ้านและฆ่าพ่อแม่ตาย
“วรัน!!”
“โอ๊ะ....โอ้ย!!”
ผมหันไปตะคอกด้วยความหงุดหงิด สิ่งที่ได้กลับมาคือเธอสะดุ้งและเศษจานบาดนิ้ว ผมเองที่เป็นคนตะคอกทำให้เธอต้องตกใจก็รีบคุกเข่าจับมือของเธอทันที ถึงผมจะปากร้ายและรู้สึกว่าเธอน่าเบื่อน่ารำคาญ แต่ก็ไม่ใช่ผู้ชายที่จะเห็นผู้หญิงเลือดตกยางออกได้ลง
“ไอ้หมู ไปเอาพลาสเตอร์มาสิ!! ยืนทำห่าอะไรวะ!!”
“ฮึกๆ ไม่ต้องค่ะ หนูจะไปทำแผลหลังร้านเองค่ะ ๆ ”
“.......” ผมเงียบและมองหน้าคนพูด อีกมือที่ผมไม่ได้จับก็เอามาเช็ดน้ำตาที่ไหลอย่างกับเทน้ำ เธออายุยี่สิบสองปีแล้วแต่ชอบร้องไห้เหมือนเด็กอายุสิบขวบ บางครั้งก็รำคาญ บางครั้งก็สงสาร
“ฮึก ๆ งานพี่แดนเยอะ หนูขอโทษที่สร้างปัญหา ฮึก ๆ หนูจะไปทำแผลเองค่ะ”
พูดแล้ววรันดาก็วิ่งออกไปทางหลังร้าน ผมได้แต่ถอนหายใจเพราะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำจานแตกแบบยกโหล ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเก็บเศษจานและได้บาดแผล ทุกอย่างเป็นเรื่องซ้ำ ๆ เดิม ๆ ที่เธอปรับตัวไม่ได้สักที
จากเดิมที่พี่สะใภ้คนสวยได้บอกกับผมว่าเธออาจจะยังไม่คุ้นชิน และเธออาจจะรู้สึกตกใจเวลาที่เจอคนหน้าตาดี แรกผมก็ใส่แว่นดำตามที่ได้รับคำแนะนำ มันก็ช่วยลดปัญหาได้ เมื่อวรันดายัยซุ่มซ่ามไม่ต้องสบตากับผม แต่เวลาที่เธอสบตากับผู้ชายคนอื่นก็เป็นเหมือนเดิม ดังนั้นแล้วจะมีประโยชน์อะไรถ้าเธอไม่พยายามด้วยตัวเอง
+++++++++
------ วรันดา ------
“ฮื้อ ๆๆ ฮื้อออออ ฮึก ๆ ฮื้ออออ”
ร้องไห้! ร้องไห้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่ฉันน่าจะทำได้ดีที่สุด มือหนึ่งของฉันกดปลายนิ้วที่มีเลือดไหล ฉันถูกเศษจานบาดอีกแล้ว มือของฉันมีแต่รอยแผล ฉันทำจานแตกทุกวันจนพี่แดนเอือมระอา ฉันไม่ได้อยากให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้
ฉันไม่รู้ว่ามันจะโทษเหตุการณ์เลวร้ายในอดีตได้ไหม เหตุการณ์ที่ฉันต้องสูญเสียพ่อแม่จากการถูกเผาไล่ที่ อีกทั้งฉันยังถูกจับไปขายตัวโชคดีที่หนีออกมาได้ก่อนถูกส่งขาย ความทรงจำของฉันมันบอกว่าผู้ชายน่ากลัว ฉันหวาดกลัวต่อผู้ชาย แต่ฉันก็รู้สึกว่าพี่แดนและใครหลายคนไม่ได้น่ากลัวแบบนั้น ความน่ากลัวของชีวิตที่ฉันเคยพบเจอ บางครั้งก็ทำให้รู้สึกระแวงและหวาดกลัว บางครั้งก็หวั่นไหวพร้อมกับความตกใจ เวลาที่จะต้องสบสายตากับชายแปลกหน้า
ทุกอย่างเป็นเรื่องยากสำหรับฉันไปหมดเลย!!
แต่ฉันก็พยายามนะ พยายามจะไม่สร้างปัญหาให้กับพี่แดนไปมากกว่านี้ แต่เหมือนความพยายามของฉันมันจะน้อยเกินไป เพราะมันไม่ดีสำหรับพี่แดนเลย
“ฮื้อ ๆ ฮื้อออออ ฮือ ๆ” ฉันทำอะไรไม่ได้จริง ๆ นอกจากการร้องไห้ ร้องไห้เท่านั้นจริง ๆ ที่ทำได้ และฉันก็กำลังนั่งร้องไห้ที่มุมหนึ่งของลานจอดรถ
“เฮ้ย... คิดว่าผีหลอก ร้องไห้ทำไมเด็กน้อย...” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ฉันต้องเงยหน้าจากการร้องไห้ พยายามเช็ดน้ำตาและมองหน้าเขาที่มาใหม่ เขาเป็นผู้ชายตัวสูงใส่สูทสีขาวหล่อมาก ความจริงตั้งแต่เจอพี่แดนก็รู้สึกว่าทุกคนหล่อไปหมด “เป็นแผล ก็เลยร้องไห้เหรอครับ.. เด็กน้อย แผลแค่นี้เอง”
ผู้ชายคนนั้นตรงเข้ามาจับมือฉัน ฉันพยายามจะเอามือออกแต่เขาไม่ยอม จับมือของฉันและเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดให้ ฉันตกใจแต่รู้สึกได้ว่าเขาใจดี เขาดูเป็นผู้ชายที่ไม่ทำร้ายฉัน อีกทั้งยังยิ้มให้ฉัน...ผิดกับพี่แดนที่ชอบทำหน้าดุใส่ฉันซะมากกว่า
“ทำไมมือมีแต่แผล นี่แดนมันใช้เด็กในร้านหนักขนาดนี้เลยเหรอ ฉันต้องจัดการหน่อยแล้ว”
“พี่แดนไม่ได้ใช้อะไรหนูหนักเลยค่ะ พี่แดนไม่ได้ทำ หนูทำตัวเอง หนูทำให้มีแผลเองทั้งหมดเลยค่ะ” ฉันดึงมือกลับมา ฉันไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร รู้จักพี่แดนด้วย แล้วเขาจะต่อว่าพี่แดนทั้งที่พี่แดนไม่ได้ทำอะไรไหม
“ฮ่า ๆ โอเค ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย เอาผ้าเช็ดหน้านี้กดแผลไว้ เลือดจะได้ไม่ไหลหมดตัวนะเด็กน้อย พี่ชื่อภูมิครับ เป็นเพื่อนกับพี่แดนของหนู”
ฉันรับผ้าเช็ดหน้าที่เขายัดใส่มือ จ้องมองมันก่อนที่จะมองรอยยิ้มของเขา และฉันก็ยิ้มตอบเมื่อรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่ใจดีจัง มันทำให้ฉันรู้สึกถึงการได้อยู่กับพ่อแม่ที่ใจดีกับฉันเสมอ
“หนูชื่อวรันดาค่ะ ชื่อเล่นชื่อวรัน”
“วรันอายุเท่าไหร่ ทำไมมาทำงานที่ร้านอาหารได้ รู้หรือเปล่าว่ามันผิดกฎหมายใช้แรงงานเด็กนะ” ผู้ชายคนนั้นนั่งลงข้าง ๆ ฉัน นั่งลงกับพื้นดินอย่างไม่กลัวเปื้อนด้วย มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกดีและไม่ตกใจเขาอย่างที่รู้สึกกับทุกคนเลย
“หนูอายุยี่สิบสองค่ะ ไม่ผิดกฎหมายใช่ไหมคะ”
“โอ้... วรันหน้าเด็กมาก ฉันคิดว่าสิบหกสิบเจ็ด พูดจริง ๆ นะ” แววตาที่เขามองมายังฉันยิ้มแย้มจนฉันเขิน เขาดูใจดีจังเลยที่ฉันสัมผัสได้ ฉันยิ้มออกมาซะได้กับการเห็นรอยยิ้มของเขา หลายคนมักบอกว่าฉันหน้าเด็ก อาจจะเพราะว่าฉันตัวเล็ก แต่เป็นคนตัวเล็กที่ดูจะอ้วน ฉันก็เลยจะตัวกลมไปสักนิดและดูเด็กก็ได้
- Writer
