Üssün yeni günü, önce motor sesleriyle sonra askerlerin disiplinli adımlarıyla başladı. Avluda hareketlilik vardı ama herkesin gözleri farkında olmadan birine kayıyordu: Baran. Hastaneden döneli sadece birkaç gün olmuştu ama gayet iyi illerleme kaydetmişti aynı neşeliydi yüzü, gülüyordu bir kaymakam edasıyla askerleri selamlıyordu.
Elimde defterimle bir köşeden onu izliyordum. Not alıyormuş gibi görünsem de aslında sadece anı belleğime kazıyordu. Baran’ın gülümsemesi geri dönmüştü; bu, son haftaların en değerli görüntüsüydü.
Baran başını kaldırıp beni gördü. Hafifçe gülerek elini salladı:
— “Yine mi yazıyorsun? Bir gün senin yazdıklarını okuyacağım ve kesin benim hakkımda kötü şeyler yazmış olacaksın.”
Kahkaha attım.
— “Merak etme, seni kahraman gibi yazıyorum. Ama biraz şımartılmış b
