Operasyonun üzerinden sadece birkaç saat geçmişti. Hedef kişi güvenli şekilde teslim alınmış, tim üsse dönmüştü. Binanın dumanlı kokusu hâlâ boğazımdaydı; o anların yankısı zihnindem silinmemişti. Ama şimdi bambaşka bir görevleri vardı: sabahın erken saatlerinde, Baran’ı hastaneden almak.
Hava hâlâ serindi. Şehir yavaş yavaş uyanıyor, sokak lambalarının sarı ışıkları yerini güneşin solgun ışıklarına bırakıyordu. Ben ve Kuzey aracın içinde sessizce ilerliyordu. ellerimi kucağımda kenetlemiş, biraz uykusuz ama heyecanlıydım. Kuzey direksiyonda dikkatle ilerlerken, göz ucuyla beni izliyordu.
— Hazır mısın? diye sordu Kuzey, sessizliği bozarak.
— Evet… sanırım, dedim . Kalbi hızlı hızlı atıyordu. Baran’ın gerçekten toparlanıp toparlanamayacağı hâlâ aklımı kurcalıyordu.
Ama tolarlanırdı
