Kuzey’in anlatımından devam
Sinirle odanın içinde volta atarken kapı çaldı. Öfkeli bir sesle “Gel.” dediğimde kapı açıldı, içeri Baran girdi.
— Buyurun komutanım.
— Gel Baran, gel.
Odayı sinirden dağıtmıştım, sandalyeler yerdeydi. Baran sandalyeyi kaldırıp oturdu, ben de kendi sandalyemi kaldırıp oturdum. Baran şöyle bir odaya baktı:
— Komutanım, bir şey mi oldu?
Konuşmadım, hâlâ öfkeliydim.
— Kuzey, bir şey mi oldu? Lara seninle konuşmaya gelecekti, ne oldu, ne yaptınız? Odanın ve senin hâline bakılacak olursa pek de güzel bir konuşma geçirmediniz.
Derin bir nefes aldım.
— Olmadı Baran, olmadı.
Öfkeyle,
— Biri şu ağzımı siksin de konuşmayayım artık.
Baran şaşkınlıkla:
— Ne oldu, ne dedin kıza?
Aklıma yine Lara’nın ağladığı geldi.
— Allah belamı versin ki kızı ağlattım lan!
