Baran’ın vurulmasından sonra üsse sessizce dönülmüştü. Herkes kendi köşesine çekilmiş, kelimelerin anlamını yitirdiği bir gecede sessizlik daha ağır basmıştı. Helikopterin sesi çoktan dağların ardında kaybolmuştu ama kulaklarımda hâlâ çınlıyordu.
Yatağının ucunda oturuyordum. Üzerindeki giysilerim çamur içindeydi ama ne giysilerimi çıkarmaya ne de duş almaya gücüm vardı. Parmak uçlarıma sinmiş o kurumuş, pas rengi kan—Baran’ın kanı—bir türlü silinmiyordu. Tırnak aralarıma kadar işlemişti sanki. Ya da belki o kanın izi sadece ellerinde değil, içinde bir yerlerde daha derine sızmıştı.
Odada bir saat geçmişti. Belki iki. Belki zaman tamamen durmuştu.Kapı çalmadı. Sadece açıldı.
Kuzey’di.
Elinde bir şişe su ve katlanmış bir havlu vardı. Gözleri, gözlerinle buluşmadı. Sessizce içeri girdi v
