Üssün alarm ışıkları yanıp sönmeye başladığında kalbime bir ürperti yayıldı. Koridorlardan yankılanan hızlı adımlar, telsizlerden yükselen keskin komutlar… Hepsi tüylerimi diken diken ediyordu. elimde not defteri ve kalemile köşede sessizce bekliyordum. Bu anı daha önce yaşamıştı. İlk operasyonumuz gözlerimin önünden geçti; Baran’ın vurulduğu o gece… Kan kokusu, panik, çaresizlik… Bir an dizlerinin bağı çözülecek gibi oldu.
Ama bu defa kalemim elinden düşürmeyecekti. Kendime fısıldadı:
— Korkmak hakkım var… ama yazmaktan geri durmak yok.
Araçlara binmeden önce Kuzey yanıma geldi. Gözleri her zamanki gibi sertti ama bakışlarının ardında kaygı gizliydi.
— Lara… bu senin için zor olacak, dedi sessizce. İlk operasyonunu hatırlıyorsun, değil mi?
Başımı eğdim, gözlerimde acı bir parıltı
