“มู่ลี่ทำไมทำแบบนี้ค่ะ อย่ามามองป๋าแบบนี้นะ”
“แล้วไอ้เสื้อผ้าบ้าๆ ตัวนี้ไปถอดทิ้งซะก่อนที่ป๋า จะเผามันทิ้ง”
ผมที่ตอนนี้ความรู้สึกอยากจะขอโทษ แต่กลับโกรธมากขึ้นเพราะยายหนูมู่ลี่ของผมดื้อดึงไม่พูดไม่จา สะบัดมืออก ตอนที่ผมกอดปลอบ แกไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน ผมมอจ้องกลับไปในแววตาสายตาสีฟ้า ที่ตอนนี้สายตาคู่สวยคู่นี้ที่ดูดื้อรั้น เย็นชาใส่ผม แววตาที่ดูว่างเปล่า จนผมรู้สึกกลัวว่าจะเสียเธอไป แต่ไม่หรอกยายหนูของผม อาจจะเพียงแค่โกรธผมอยู่ก็เท่านั้น
“ถ้าไม่เปลี่ยนก็กลับบ้านมันทั้งแบบนี้แหละค่ะ ไปค่ะ กลับบ้าน!!”
ผมยกหูโทรหาโมแอลให้เตรียมรถเพื่อกลับไปบ้านไร่ ขณะที่เรานั่งรถมาด้วยกันยัยหนูที่เคยสดใสกับเอาแต่นั่งชิดขอบหน้าต่างรถไม่ยอมเข้ามาใกล้ผมเหมือนเช่นเคยที่จะต้องมาปีนป่ายบนตัวหรือหลับบนตักผมวันนี้การกระทำของเธอที่เปลี่ยนไปมันยิ่งทำให้ผมใจหวิวและเจ็บหัวใจ มันหน่วงตุ๊บๆ เข้าไปอีกหรือผมทำอะไรผิด
