บทที่ 18 ไม่รู้เป็นบ้าอะไร
“สวัสดีค่ะคุณปริญญ์มาทานข้าวเช้าที่นี่หรือค่ะ เดี๋ยวรินไปเตรียมให้อีกชุด”
“ว่าแต่ทำไม คุณรินแต่งตัวแบบนี้ครับ” ปริญญ์อดไม่ได้ที่จะถามเพราะหลายวันที่เขามาที่นี่เห็นเฌอรินมันจะแต่งกายด้วยเครื่องแบบคนรับใช้ตลอดเวลา
“อ่อ...คือ”
“เธอเอาเสื้อผ้ามาน้อย ฉันยังไม่ว่างพาเธอไปซื้อ” เป็นปราบที่ตอบแทน
“ถ้าเฮียปราบไม่ว่างพาไป คราวหน้าให้ผมพาไปซื้อเองก็ได้ หรืออยากให้พาไปเที่ยวที่ไหนก็บอก ดูเหมือนคุณรินจะไม่ค่อยได้ไปไหนใช่ไหมครับ”
“ไม่ต้อง…ถ้าเธออยากไปไหน ฉันเป็นคนจัดการเอง นายจะมากินข้าวที่นี่ก็รีบกินเสียสิ”
เมื่อโดนเบรกกะทันหัน ปริญญ์เลยต้องเปลี่ยนเรื่องคุย ก่อนที่ปราบจะดูอารมณ์เสียมากกว่านี้
“ว่าแต่นี่อาหารฝีมือคุณรินหมดเลยเหรอ นี่ต้มยำกุ้งของชอบผมเลยนะเนี่ย”
ปริญญ์พูดพลางมองอาหารเช้าฝีมือหญิงสาวที่วางเรียงรายด้วยสายตาเป็นประกาย มันมีทั้งต้มยำกุ้ง กระเพราหมูสับ
