บทที่ 20 ทะเล
“โห ! ทะเลล สวยจังเลยค่ะ” รถที่แล่นริมชายหาดชะอำเป็นทางถอดยาวไปตามริมทะเล เรียกความสดชื่นให้คนที่นั่งอย่างเฌอริน เปิดกระจกรถออกไปเพื่อรับลมอย่างสดชื่น
“ทำยังกับไม่เคยเห็น” ปราบหันไปมองเฌอรินที่เอาแต่ยิ้ม และเป็นยิ้มที่หวานจับใจ จนถึงจะยอมผละหน้าออกมาจากกระจกข้างคนขับแล้วกลับมานั่งตัวตรง
“ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่พามา ว่าแต่เราพักที่ไหนค่ะ” หญิงสาวกลับไปพูดเสียงใสพลางยิ้มให้อีกฝ่ายด้วยความดีใจ
“ยังไม่ถึงหัวหินหรอกอีกสักพัก ฉันแค่ขับผ่านเลยแวะเข้ามาให้เธอดูทะเลก่อน เผื่อจะหาอะไรกินแถวนี้ หิวหรือยังล่ะ”
“ยังเลยค่ะ”
“งั้นเลยไปแถวบ้านพักตากอากาศของฉันเลยก็แล้วกัน แถวนั้นร้านอาหารติดทะเลเยอะ
“ได้ค่ะ” เฌอรินยิ้มกว้าง จนปราบรู้สึกอึดอัดกับรอยยิ้มแบบนี้ ไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มสดใสจากผู้หญิงคนนี้เขาถึงรู้สึกเหมือนควบคุมอัตราการเต้นของหัวใจไม่ได้
อย่าบอกนะว่า หลงเสน่
