บทที่ 22 โมโหหึง
ใบหน้าหวานของเฌอรินที่ตอนนี้เต็มไปด้วยหยดน้ำตา เจ็บที่เขาไม่เคยคิดจะยอมรับว่าตัวเองเป็นเว่าที่เจ้าสาวของเขา ยังต้องเจ็บเพราะโดนเขาพูดจาดูถูกใส่อย่างซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“รินไม่ได้เป็นผู้หญิงแบบที่คุณปราบพูด ฮรึก...ถ้าไม่อยากแต่งงานกับริน ก็ไม่น่าพูดจาดูถูกรินขนาดนี้”
เฌอรินเบี่ยงตัวหลบปราบที่อยู่ตรงหน้า แต่ทว่าฝ่ามือหนาของเขากับกระชากเรียวแขนจนเฌอรินล้มลงไปที่โซฟาอีกครั้ง
“ก็ไม่ใช่ว่าง่ายเหรอ ใครเข้ามาหาก็เอาหมดไม่ใช่เหรอ!”
“คุณปราบ!” ทั้งโกรธทั้งโมโหที่อธิบายเท่าไหร่ก็ไม่เชื่อ มือเรียวยกขึ้นฟาดบนใบหน้าปราบสุดแรง
เพี๊ย!
“เฌอริน! เธอกล้าดียังไง!” ปราบขบกรามจนเป็นสัน ก่อนดันลิ้นที่กระพุ้งปาก แววตาโกรธเกรี้ยวอย่างเอาเรื่อง
“คนอย่างคุณสมควรโดน!”เธอมองเขาด้วยแววตาหวาดหวั่น แต่ก็ไม่รู้จะหันหน้าหนีไปทางไหน ช่วงเวลาที่ตื่นตระหนกของเฌอรินที่กำลังคิดจะหาทางหนี ทว่าปราบขยับตัวเข้าใ
