บทที่ 27 พาเธอกลับเยี่ยมบ้าน
หน้าคฤหาสน์
เฌอรินที่มายืนเฝ้ารอการกลับบ้านของปราบ ราวกับตัวเองกำลังทำหน้าที่ภรรยาอย่างสมบูรณ์แบบไปแล้วทั้งที่จริงยังไม่ใช่ แต่แค่ทุกคนภายในบ้านเห็นพฤติกรรมของปราบที่เปลี่ยนไป ก็แอบมองหน้าพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อสถานการณ์ภายในคฤหาสน์ดูมีสีสรรของความอบอุ่นมากยิ่งขึ้น ไม่ได้ดูตึงเครียดเหมือนอย่างที่ผ่านมา
“เหนื่อยไหมคะ” รอยยิ้มหวานอย่างเอาใจ ก่อนเอื้อมมือไปรับเสื้อสูทจากปราบที่กำลังส่งมาให้
“ไม่...” เขาตอบสั้น ๆ เหมือนอย่างเคยแต่น้ำเสียงไม่ได้แฝงความกระโชกโฮกฮากเหมือนอย่างก่อน
“งั้นเดี๋ยวรินไปเตรียม...”
“ใม่ต้อง ให้เป็นที่คนในบ้านเธอจะทำไปทำไม ในเมื่อ...”
“คะ?” ดวงตากลมโตมองปราบอย่างสงสัย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าปราบอาจจะหมายถึงคำว่า ในเมื่อเราสองคนต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว พลันใบหน้าหวานก็แดงเห่อ ก่อนจะรีบหลบตาลงเพราะความเขิน
“งั้น คุณปราบไปนั่งพักก่อนเถอะค่ะ”
