บทที่ 29 เอาชนะ
ความสุขมักจะอยู่กับเราได้ไม่นาน ประโยคนี้เห็นจะจริง เพราะสถานการณ์บีบบังคับและเฌอรินก็ไม่รู้จะช่วยพี่สาวให้พ้นวิกฤตครั้งนี้ได้อย่างไร ทำให้เฌอรินได้แต่พยักหน้าตอบตกลง ทั้งที่ค่อนข้างจะสวนทางกับความรู้สึก
สองพี่น้องพากันเดินออกมาจากห้องนอน ทว่าเมื่อเดินผ่านห้องโถงที่พ่อของเธอกับปราบคุยกันอยู่กลับต้องชะงักด้วยความตกใจ เมื่อเห็นรัชพลนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของปราบ
“คุณพ่อ”เฌอรินมองภาพตรงหน้าก่อนจะรีบสาวเท้าก้าวเข้าไป ทว่าเฌอรัลกลับรั้งแขนเอาไว้ พลางหันไปส่ายหน้าบอกเป็นเชิงบอกให้น้องสาวเงียบเสียง
“ชู่ว์ เงียบก่อน”
“แต่...”
“ยังอีก” เฌอรัลเอ่ยเสียงดุเบา ๆ ทำให้เฌอรินจำต้องพยักหน้าแล้วเงียบเสียงตามคำสั่ง ก่อนที่สองพี่น้องกันแอบฟังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ
...
“ผมขอให้คุณยกโทษเรื่องที่ผมสั่งให้คนไปลอบทำร้ายคุณในวันนั้น ได้โปรดเถอะคุณปราบอย่าส่งมอบหลักฐานนั้นแก
