บทที่ 26 แพ้ความอ่อนโยน
“สบายดีค่ะ”เฌอรินตอบเสียงแผ่ว เป็นเดือนแล้วที่พี่สาวอย่างเฌอรัลไม่เคยโทรมาถามสารทุกข์สุขดิบเธอ ต่อให้เธอเคยโทรไปหาพี่สาวก็มักจะตัดสาย แล้วเฌอรินก็เข้าใจไปเองว่าพี่สาวของเธอคงจะยุ่ง
“แล้วผู้ชายคนนั้นละ เป็นไงบ้าง”
“ขา...อ่อ คุณปราบ เค้าก็ดีค่ะพี่รัล”
“ดีนี่หมายถึง ...เขาไม่ได้น่ากลัว เจ้าระเบียบ หรือว่าทำอะไรไม่ดีกับรินใช่ไหม”
“เออ...ไม่นี่คะ”
“อืม...งั้นก็ดี ถ้าเขาดีกับเธอจริง เธอก็ควรพาเขามาเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่บ้างสิ ไม่ใช่พอไปได้ดีมีความสุขกับว่าที่สามี จนลืมคุณพ่อคุณแม่หมดแล้ว” น้ำเสียงที่ดูเป็นมิตรแต่ทว่ากลับเต็มไปด้วยความอิจฉา จากที่คิดว่าเฌอรินจะต้องมาตกระกำลำบากอยู่ที่บ้านของศัตรู กลายเป็นว่าน้องสาวของตัวเองมีความสุขเสียอย่างนั้น
“ได้ค่ะ พี่รัล รินจะลองชวนคุณปราบไปบ้านเราดูนะคะ”
เฌอรินวางสายลงอย่างสับสน เพราะไม่รู้ว่าปราบจะยอมพาเธอกลับไปเยี่ยมที่บ้าน
