Kağıttan yaptığım evimi tek taşla yere yığan hayatın kendisi şimdi de değersiz gördüğüm anılarımı bana kesik kesik göstererek vahimliğini gözlerime zorla sokarcasına göstermeye çalışıyordu.
Ellerimi tereddütsüzce uzattığım bu ucu bucağı görünmeyen yangından kurtulmak için ellerimi gerçi çekmem gerekiyordu ancak, ellerimi geri çektiğimde çoktan yanmıştım ve ellerim nereye değerse artık bir fırtına misali her yeri kasıp kavuracaktı. Varlığım acıtıyordu. Sözlerim yakıyordu. Ve artık unutmak elde değildi, yapmam gereken tek şey hatırlamakken benim yapmam gereken şey geçmişe ait şeyleri biraz olsun anımasamak ve ona göre yolumu
bulmaktı.
Ben yolumu bulamıyorum.
Elimde yazdığımı söyledikleri bir kitap vardı. Başından sonuna kadar okuduğum ama hala tek bir anı bile anımsatmayan bir kitabım v
