Bazı insanlar için gündüz umut yaysa da bazı insanlar için gece en büyük umut ışıklarını yayardı ruhumuza.
Geçen günlerde gittiğim kütüphanede masada bırakılmış bir roman gördüm. Orada unutulmanın kötü bir his olduğunu ve acıttığını anlatıyordu. Sanırım benim unuttuğum kişiler onları unuttuğumu bile bilmiyordu. Biliyor olsaydılar şimdi yanımda olurlardı, çünkü Arman böyle söylemişti.
Unutulmak nasıl bir histir emin değilim ama geçmişini unutmak en berbat ötesi bir şeydi. Tonlarca kitap okudum geçen günler ardından. Hepsinde bir geçmiş olayı yazıyor, hepsinde bir geçmiş takıntısı var. Biliyorum, benim de bir geçmişim var fakat onu hatırlayamayan benim. O yok olmadı, zihnim yok etti onu. Bu karmaşık bir olay. Beynimin içine su dökmüşler ve tüm hatıralar su alıp gitmiş gibi tıpkı. Tüm rom
