90 วัน จากคนเคยรัก (12)

1812 Words

วันที่ 18 “สวัสดีค่ะ...” ‘หมวย ยุ่งอยู่มั้ยลูก’ “หมวยก็ทำงานอยู่ค่ะ อยู่ที่ตลาด ในออฟฟิศ...” ‘ไม่สะดวกคุยเหรอ ถ้าว่างแล้วโทรกลับหาแม่หน่อยนะ แม่มีเรื่องจะคุย’ “เรื่องอะไรรึค่ะ...” ‘ก็ชลน่ะสิ ชลเป็นอะไรก็ไม่รู้’ “ทำไมเหรอคะแม่ ชลเป็นอะไรเหรอ” คำว่าแม่ที่หมวยไม่กล้าเรียกแทนคุณนายสายสมรอีกเพราะอีกไม่นานก็จะไม่ใช่ลูกสะใภ้ของเขาแล้วแต่พอหญิงชราพูดถึงว่าที่อดีตสามีขึ้นมาเธอก็หลุดปากเรียกแม่ได้อย่างลืมตัว ‘น่าจะไม่สบาย ปกติจะมากินข้าวกับแม่ทุกวันแต่คงป่วยหนักจนขับรถไม่ไหว แม่ให้เด็กที่บ้านเอาข้าวไปให้แต่ก็ไม่ยอมออกมากิน ตอนนี้เป็นยังไงบ้างแม่ก็ไม่รู้เลยเนี้ย’ “แล้วคุณแม่ได้คุยอะไรกับเขาอีกมั้ยคะ” ลูกสะใภ้เอ่ยถาม เมื่อวานเธอเพิ่งพูดไม่ดีใส่เขาไว้ก็เลยรู้สึกผิดขึ้นมา ‘แม่ถามอะไรก็ไม่พูด แล้วเนี้ย! แม่โทรไปก็ปิดเครื่องแล้ว’ คุณนายสายสมรใส่ไข่เกินกว่าเรื่องจริงไปอีกนิดเพื่อให้ดูน่ากังวลขึ้น ‘หมวยไปดูชลให้แม่หน่อยได้มั้ย’ “ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะแม่” หมวยปิดแฟ้มเอกสารแล้วก็ลุกพึ่บ บัญชีรับจ่ายที่แสนปวดหัวก็เอาไว้ก่อนค่อยว่ากัน สายชลเป็นคนแข็งแรงสุขภาพดีไม่ค่อยป่วยนัก แต่ถ้าเป็นทีก็จะหนักกว่าคนอื่นหลายเท่า บางคนเป็นไข้แค่นอนพักสักวันก็หายแต่สายชลต้องเข้าโรงพยาบาลฉีดยาลดไข้ถึงจะดีขึ้น บ้าน “ไม่น่ารบกวนเลยจริงๆ นะ ชลเกรงใจ” “เกรงจงเกรงใจอะไรเล่า” “ก็นั่นแหละ อุตส่าห์มาเป็นธุระให้แต่ก็ขอบคุณนะ” “ยินดีค่ะ! กินข้าวแล้วกินผลไม้สักหน่อยนะ จะได้ช่วยให้รู้สึกสดชื่นขึ้น” อะแฮ่ม! รถเจ้ากรรมดังแบตหมดหมวยเลยนั่งแท็กซี่มาแทน เธอยังคงพกกุญแจบ้านไว้ติดตัวเสมอ เพราะอะไรกันนะ คำตอบก็คือ เพราะยังตัดใจจากมันไม่ได้ไง “อะ อ้าว...หมวย” วิรรรหน้าเจื่อนลงทันทีที่เห็นหน้าอดีตเพื่อนร่วมคณะ เธอไม่คิดว่าหมวยจะมาและสายชลเองก็ด้วย “หมวย คือเรากับวา...” “แม่บอกให้หมวยมาดูว่าชลเป็นไงบ้าง” “ชล,หมวย งั้นเราขอตัวกลับเลยแล้วกันนะ” “อยู่ต่อสิวา จะรีบกลับทำไมล่ะ” หมวยรั้งวิรรรไว้ เธอกลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้งเพราะทำตามคำสั่งของแม่สามี เมื่อเห็นเต็มสองตาว่าลูกชายคุณนายสายสมรกินข้าวกินน้ำได้และหัวเราะเสียงใสขนาดนี้ก็คงไม่ต้องกังวลอะไรอีกมั้ง “ก็หมวยมาแล้วไง อีกอย่างแม่บ้านก็ไม่อยู่ด้วย” “นี้แสดงว่าอยู่ด้วยกันลำพังสินะ” “เฮ้ยหมวย..! ทำไมพูดอะไรแบบนั้น” สายชลร้องเสียงหลงเพราะหมวยพูดอะไรที่ฟังดูให้คิดดีไม่ได้ “หมวยพูดอะไรผิดล่ะ” “ทั้งคู่ค่อยๆ คุยกันนะ” วิรรรพยายามปลีกตัวออกจากบรรยากาศที่เริ่มไม่ดีเสียแล้ว “อยู่ต่อเถอะวา เราจะกลับแล้ว” “มะ ไม่ดีมั้งหมวย...” หญิงสาวอึกอัก วิรรรไม่คิดว่ามันจะเสียหายตรงไหนที่เอาข้าวเอาน้ำมาเยี่ยมเพื่อนที่บ้าน เพราะสายชลบอกว่าไม่ค่อยสบายไงเธอก็เลยแค่แวะมาดูอาการเท่านั้นเอง “แปลกทั้งคู่เลยนะ ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นมีปัญหา แต่พอหมวยมาทั้งชลทั้งวาก็ทำท่าอึกอักเหมือนมีอะไรไม่ปกติอย่างนั้นแหละ หมวยมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า” “หมวย...อย่าพูดแบบนั้นสิ วาเป็นผู้หญิงแล้ววาก็เป็นเพื่อนหมวยด้วยนะ” สายชลออกตัวปกป้อง เขาและวิรรรบริสุทธิ์ใจจริงๆ และไม่ควรถูกทำให้บิดเบือน “เพื่อน? เราเจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อไรนะวา แล้ว...เราสองคนเนี้ย ยังเซฟเบอร์กันอยู่มั้ย หมวยว่า พวกเราไม่ได้เจอไม่ได้คุยกันนานแล้วนะ” ฝ่ายหญิงหันไปคุยกับฝ่ายหญิงด้วยกันเอง แล้วก็เห็นได้ชัดว่าความสนิทของพวกนั้นไม่หลงเหลืออีกแล้ว “หมวย คือวา...” “จะทำอะไรก็ทำกันต่อเถอะ แล้วชลก็! ถ้าไม่ได้เป็นอะไรมากก็บอกแม่เขาไปตรงๆ สิ รู้มั้ยว่าเขาเป็นห่วงชลมากถึงได้โทรบอกให้หมวยมาช่วยดูให้หน่อย แต่เอ๊ะ! หรือทีแรกเป็นหนักจริงๆ แต่พอวามาดูแลก็เลยดีขึ้นแล้ว” “เฮ้ยหมวย! วากับชลไม่มีอะไรกันจริงๆ นะ” วิรรรพยายามแก้ตัว ไม่ใช่สิ! พยายามอธิบายแต่ดูเหมือนจะไม่สามารถเปลี่ยนความคิดหมวยได้อีกแล้ว “ยิ่งวาพยายามปฏิเสธมันยิ่งดูเหมือนคนร้อนตัวเนาะ ว่ามั้ย” “หมวย! พอได้แหละนะ” ชายหนุ่มเพียงคนเดียวในบ้านอดทนฟังเฉยๆ ไม่ไหว มันดูไม่เหมาะสมจริงๆ นั่นแหละที่เขาอยู่ในบ้านกับหญิงอื่นที่ไม่ใช่ภรรยาตามลำพัง แต่คนที่ไม่ควรคิดแบบนั้นก็ไม่น่าจะเป็นหมวย “วันก่อนชลเพิ่งบอกให้หมวยอดทนอยู่เลยแล้วชลล่ะ อดทนอีกหน่อยไม่ได้แล้วหรือยังไง” หญิงสาวมองเจ้าของคำพูดนั้นด้วยสายตาคาดโทษ แยกบ้านกันไม่ถึงเดือนก็ให้หญิงอื่นเข้าบ้านซะแล้ว รูปแต่งงานก็ยังแขวนติดบนกำแพงขนาดนั้นก็ยังทำได้ลงคอ “ชลขอโทษนะวา” “ไม่เป็นไร วาขอตัวเลยแล้วกันนะ ทั้งคู่คุยกันดีๆ นะ วาไปล่ะ” “ปล่อย! หมวยก็จะกลับไปทำงานต่อ” “เดี๋ยวค่อยกลับ” สายชลรั้งหมวยเอาไว้เพื่อรอให้วิรรรออกจากบ้านไปก่อน “ทำไม! คิดว่าหมวยจะตามไปหาเรื่องวาต่องั้นเหรอ” “ไม่ใช่อย่างนั้น หมวย! เป็นอะไรเนี้ย” หมวยพยายามดิ้นรนอย่างกับไม่อยากให้สายชลถูกเนื้อต้องตัว เขาแค่รั้งเธอไว้ให้ใจเย็นลงก่อนเพื่อจะได้ปรับความเข้าใจกันเท่านั้นเอง “หมวยจะเป็นอะไรล่ะฮะ” “หึง?” “แล้วชลคิดว่าหมวยควรต้องหึงมั้ย” เธอย้อนถาม เพราะตอนนี้ก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าที่โมโหขนาดนี้มาจากอารมณ์หึงหรือไม่ “ถ้าชลเห็นผู้ชายคนอื่นอยู่หมวยตามลำพังบ้างน่ะเหรอ...” “โอ๊ยชล! เจ็บนะ” “โทษๆ” แค่คิดว่าถ้ากลับบ้านมาเจอไอ้ห่าที่ไหนอยู่กับหมวยสองคนสายชลก็ออกแรงกำหมัดแน่น แต่ที่หมวยเจ็บเพราะเขาดันจับมือเธอไว้ด้วยตอนที่หัวสมองกำลังจำลองเหตุการณ์แบบนั้น “ปล่อยสักทีสิ หมวยจะกลับไปทำงาน” “หึง” “หึงอะไร” “ถ้าเป็นชล ชลก็หึง” “ฮะ..” หญิงสาวได้ยินแล้วแต่พูดอะไรไม่ออกเธอก็เลยร้องคำติดปากว่าฮะ “ถ้าชลถือข้าวต้มอยู่ก็คงขว้างใส่หัวมันไปแล้ว” “หัวใคร” “ผู้ชายที่มันอยู่กับหมวยไง แล้วก็คงกระทืบมันเละ” “เพ้อเจ้อแหละ ปล่อย! หมวยจะกลับแล้ว” เขินก็เขินแต่เธอก็พยายามเก๊กหน้าให้นิ่งไว้ กลัวว่าจะเผลอยิ้มออกมาให้สายชลเห็น “ต้องกลับจริงๆ เหรอ” “ทำไม” “ทั้งๆ ที่งานยุ่งแต่ก็อุตส่าห์มา ขอโทษที่ต้องมาเห็นอะไรที่ทำให้หมวยคิดมากนะ แต่ก็ขอบคุณ” “อืม...” หญิงสาวตอบรับแบบงงๆ เมื่อสายชลไม่รั้งเธอไว้อีกต่อไปแล้ว เธออยากทิ้งก้นนั่งลงบนโซฟาหลังเดิมและเอนตัวพักให้สบายๆ ในพื้นที่ที่คุ้นเคยนี้ อยู่ๆ ความเข้มแข็งที่เคยมีก็หายไปไหนหมดก็ไม่รู้ “หมวย! ชลไม่ได้คิดอะไรกับวาจริงๆ นะ แล้วที่ให้วามาที่นี่ได้ก็เพราะชลคิดว่าเขาคงไม่ได้คิดอะไรกับชลเหมือนกัน แต่ถ้ามันทำให้หมวยเข้าใจผิดหรือใครๆ เข้าใจผิด ต่อไปชลจะระวัง ขอโทษอีกครั้งนะหมวย” “อืม...” เธอตอบรับแบบงงๆ อีกครั้ง ตอนนี้ความรู้สึกมันเป็นยังไงกันแน่นอน สบายใจ โล่งใจ เบาใจ...งั้นเหรอ “ถ้าหมวยไม่รีบ อยู่ต่ออีกสักแปบได้มั้ย” “ช่วงนี้หมวยยุ่งน่ะ” “เหรอ...เดี๋ยวชลไปส่งที่รถแล้วกัน” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวกดเรียกรถเอา” จากนั้นสายชลถึงได้รู้ว่าที่หมวยเดินเข้ามาในบ้านเงียบๆ ก็เพราะเธอไม่ได้เอารถตัวเองมานี้เอง “เอาไปใช้ก่อน” “ไม่เอา” สายชลยื่นกุญแจรถของตัวเองมาให้ หมวยรีบปฏิเสธทันที “เอาไปเถอะ ซ่อมเสร็จเมื่อไรค่อยเอามาคืน” “หมวยไม่มีเวลาเอามาคืนหรอก” “ถ้ายุ่งจนไม่มีเวลาเปลี่ยนแบต ไม่มีเวลาเอารถมาคืน ถ้าจะยุ่งขนาดนั้นงั้นก็ใช้ไปเรื่อยๆ จนกว่ามันพังไปอีกคันก็แล้วกัน” “เอ๊ะ! ชล...” “ถ้าไม่เอาคันนี้ไปใช้งั้นคืนนี้ก็ไม่ต้องกลับ” หญิงสาวมองหน้าคนพูด กำลังรอคำตอบในสมองตัวเองว่าตอนนี้เธออยากกลับทำงานหรืออยากอยู่ต่อกันแน่ หมับ! “ใจร้ายชะมัด” พอหมวยคว้ากุญแจไปจากมือสายชลก็ตัดพ้อ ทำไมถึงทำแบบนั้น... “อะไรอีกเนี้ย ชลจะเอายังไงกันแน่” “ชลแค่อยากให้หมวยอยู่นานๆ กว่านี้ก่อน” “อยู่ทำไม” “ก็แค่อยากอยู่กับหมวย อยากอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน นี้แหละมั้ง เหตุผล” “แต่อีกสองเดือนเราจะหย่ากันนะชล” และนั้นคือสิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่เหรอ เขาอยากหย่าไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนอื่น หรืออย่างน้อยๆ ก็อยากให้สถานะของเรามันยุติลงเพียงเท่านี้ แล้วจะยังมาคอยทำดีกับเธออีกทำไม ทำเหมือนเป็นห่วง จะคอยเอาใจใส่ดูแลกันอีกทำไมในเมื่อเรากำลังรอวันที่เราสองคนกำลังจะหย่า “แล้วเราต้องเกลียดกันเหรอหมวย” “ถ้าเรายังรักกันเหมือนเดิม เราก็คงไม่หย่ากันหรอก ถูกมั้ย” หมวยยัดกุญแจรถใส่มือเจ้าของ เธอควรทำตัวให้ชินกับการไม่มีใครและดูแลจิตใจตัวเองให้เข้มแข็ง ต้องอยู่ได้อย่างมีความสุขและยิ้มออกได้ในวันที่ไม่มีเขาแล้วจริงๆ และมันก็อีกไม่นานนี้แล้วด้วย “โทรบอกแม่เขาด้วยนะว่าชลไม่เป็นอะไรแล้ว” แล้วเธอก็หันหลังเดินจากมา แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว ออกมาจากจุดที่เราเคยคุ้นเคยเพื่อปรับตัวในจุดที่ต้องอยู่โดยลำพัง _____________________ 📍 # 90วัน จากคน(เคย)รัก อัพตอนใหม่ทุกวันเวลา 20.00 น. เรามานับถอยหลังไปด้วยกันนะคะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more