Dolabımın önünde dikilip kıyafetin beni seçmesini beklercesine boş bakışlarla dolaba göz gezdiriyordum.
Hantal bir el hareketi ile mürdüm rengi elbiseye uzandım. 'Sen beni mi giymek istiyorsun' diye mırıldandım.
Kıyafeti hızlıca giyinmek isterdim lakin üstümde bir ağırlık vardı. Hayattan bezmiş 200 yaşında bir insan evladı gibi yorgun yorgun pijamamı çıkarıp elbisemi giydim.
Saçıma şöyle bir baktım. 'Toplan diyorsun ama bırak dağınık kalsın' der gibiydi. Elimle birkaç yerini düzeltmekle yetindim.
Makyaj malzemelerime baktım. 'Hiç bize bulaşma, seninle uğraşamayız' diyen rujumu da rimelimi de çöpe atma isteğiyle doldum. Makyaj yapmak şu an o kadar gereksiz geliyordu ki... Allah güzel yaratmış makyaja ne hacet!
Çantamı alıp çıkacağım esnada üvey kadın kapımda bitti.
"Yaren biraz konuşa
