Gözümün önünden babamın bana nefret dolu bakışları bir saniye bile gitmiyordu.
Rüyamda bile babamın beni itip defalarca tekmeleyerek 'benim kızım değilsin' diye bağırdığını, benimle tüm bağlarını kopardığını görmüştüm.
Ne kadar aptaldım ki ben hala babam için üzülüyorum. Onu defalarca içimde öldürüp, hiç bir şey olmamış gibi affedebiliyorum.
Ama bu defa babamı affetsem bile aramızdaki tüm köprüler tamamen yerle yeksan olmuştu. Onarılması artık mümkün olmayacak noktadaydık. Ne ben eski prenses kızı olabilirdim ne de o benim süper kahramanım...
Kaburgamın sızısı ile yüzümü ekşittim. Aslında kalbimin sızısı daha çok canımı acıtıyordu. Gözlerime çöken keder bulutları bu yüzdendi. Bu bulutlar benim yaşama sevincimle daima mücadele etmiş, en nihayetinde bugün yaşama sevincimi kaybetmiştim.
