บทนำ
1080 Words
1 เดือนก่อนหน้า
ปัง ปัง ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้น 4 นัด
ตุ๊บ ร่างของริสาร่วงลงสู่พื้นทันที
"อึกๆๆ อีขนมจีน"ริสาพูดและหันไปทางขนมจีนที่ถือปืนอยู่ แต่ยังไม่ได้ยิง
"ต้นรัก"ขนมจีนหันไปมองที่ต้นรัก ต้นรักเดินเข้าไปหาริสาทันที
"2 นัดเมื่อกี้ คือมึงจับน้องของกูมา อีกสองนัดต่อไป แด่คนชาติชั่ว และแด่ความเลวที่มึงทำกับมะปราง"
ปัง ปัง สิ้นเสียงพูดต้นรักก็ยิงไปที่ริสาทันที
"จันตาเป็นอะไรใหม"ขนมจีนรีบวิ่งไปหาจันตา
"พี่ขนมจีนเป็นอะไรใหมคะ"จันตาถามขึ้น
"พี่ไม่เป็นอะไร
"เจ็บมากใหม มันทำอะไรจันตาบ้าง"ขนมจีนพูดขึ้นพร้อมกับจับไปที่ตัวของจันตา
"โอ๊ย "จันตาร้องออกมาพร้อมกับล้มลงไปที่พื้น
"จันตา "ภาคินเรียกและรีบวิ่งเข้ามาประคองจันตาไว้
"เชี้ยเลือด"อชิระมองไปที่มือของขนมจีนและพูดขึ้น
"ไปโรงบาลดิว่ะ"ภาคินอุ้มจันตาขึ้นและตะโกนบอกทุกคน
"ลมจัดการ "โรมพูดและรีบวิ่งไปเปิดประตูรถ พาจันตาไปที่โรงพยาบาลทันที
บนรถ
"พี่ภาคิน"จันตาพึมพำชื่อภาคินออกมาเบาๆ
"จันตาอดทนไว้นะ เชื่อพี่นะ"
"พี่ภาคินทำไมหน้าซีดจังคะ"
"เร็วดิว่ะ ไอ้โรมมึงขับเร็วกว่านี้หน่อย"
"พี่ภาคิน อึกๆๆ"จันตาพยายามเรียกชื่อภาคิน
"ไม่ๆๆจันตา อดทนไหว"น้ำตาภาคินไหลหยดลงไปที่หน้าของจันตา
"จันตาง่วงคะ แม่เคยบอกว่าถ้าง่วงให้นอน"จันตาพูดขึ้น
"ไม่ๆๆ ห้ามหลับนะ"
"พี่ภาคินร้องให้ทำไมคะ"
"จันตา ห้ามหลับนะ คุ่ยกับพี่ก่อน"
"พี่ยังไม่บอกจันตาเลยคะ ว่าร้องให้ทำไมคะ"
"จะคุ่ยเรื่องอะไรคะ จันตาง่วงมากคะ อยากหลับแล้ว"
"ห้ามหลับคับ ห้ามหลับ"
"พี่ภาคินพูดคับ แล้วดูหล่อจังคะ อึกๆๆ"
"ไอ้เชี้ยโรม ขับเร็วๆหน่อยดิว่ะ"
"ไอ้เชี้ย กูก็พยายามอยู่ เร็วที่สุดเเล้วเนี่ย"โรมพูดขึ้น
"จันตา จันตา ห้ามหลับนะ"ภาคินเขย่าตัวจันตา จนจันตาลืมตาขึ้นมา
"ถึงแล้วๆๆๆ"โรมพูดขึ้น ภาคินได้รีบอุ้มจันตาไปที่ห้องฉุกเฉินทันที
"ญาติรอด้านนอกนะคะ"พยาบาลพูดขึ้น
"คนไข้วิกฤติมาก เอ่อ ญาติคนใหนพอจะมีเลือดสำรองไว้ใหมคะ อาจจะต้องผ่าตัดด่วนตอนนี้เลย"พยาบาลพูดขึ้น
"ผมคับ เอาเลือดผมไปได้เลย"ภาคินพูดขึ้น
"ไปคะ ทางนี้คะ"พยาบาลพาภาคินออกไปทันที
ห้องให้เลือด
"จันตาอย่าเป็นอะไรนะ เธอต้องอยู่กับพี่ พี่จะไม่ยอมให้เธอต้องเป็นอะไรไปเด็ดขาดที่สัญญา อย่าเป็นอะไรนะ"ภาคินพึมพำเบาๆ
"ญาติต้องทำใจให้สบายนะคะ เดี๋ยวญาติเป็นอะไรไปอีกจะยุ่งคะ"พยาบาลพูดขึ้น
"คงเป็นห่วงน้องสาวมากสินะคะ"พยาบาลอีกคนเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น
"คับ เป็นห่วงเขามากคับ"ภาคินพูดและนอนตัวตรงไม่พูดอะไรอีกเลย
"ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ พวกเราจะดูแลน้องสาวคุณเป็นอย่างดีคะ พูดจบพยาบาลก็เดินออกไปทันที
ณ.ห้องพักฟื้นของจันตา
"กูว่าทุกคนกลับไปเหอะ กูอยู่ดูจันตาเอง มีอะไรกูจะรีบโทรหา พรุ่งนี้ค่อยมา เอาชุดมาเผื่อกูด้วย"ภาคินพูดขึ้น
"มันจะดีหรอ"แดนพูดขึ้นและหรี่ตามองไปที่ภาคิน
"อือ ไปเหอะ เดี๋ยวกูดูเอง"ภาคินพูดขึ้น
"โอเคๆๆ เอาตามนั้นก็ได้คะ พรุ่งนี้พวกเราจะมาแต่เช้า ฝากด้วยนะคะ"ขนมจีนพูดขึ้นและพาทุกคนเดินกลับบ้านไป
"เอ่อ ตอนนี้หมอต้องการให้คนไข้พักผ่อนมากๆ อยู่ดูอาการก่อนนะคับ อาการต้องเฝ้าระวัง น่าเป็นห่วงคับ"หมอเดินมาหาภาคินแล้วพูดขึ้น
"เธอจะหายใช่ใหมคับหมอ"ภาคินถามขึ้น
"ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อน ก็ไม่น่ามีปัญหาคับ หมอขอตัวก่อนนะคับ"หมอพูดและเดินจากไป
"เธอต้องไม่เป็นอะไรจันตา เธอต้องไม่เป็นอะไร"ภาคินพึมพำคนเดียว
ภาคิน:
ตื่นขึ้นมาสิ เธอจะมาหลับแบบนี้ไม่ได้นะ ตื่นขึ้นมา ใจฉันจะขาดแล้วรู้ใหม ยัยเด็กดื้อ ตื่นขึ้นมาเดี่ยวนี้ อย่ามาหลับแบบนี้ ฉันจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ภาคินคิดแล้วเดินไปเดินมาไม่หยุด นอนไม่หลับ หัวใจมันเป็นห่วง อยากเจ็บแทน อยากเป็นคนที่โดนยิงแทน และภาคินก็เผลหลับไป
เช้าวันต่อมา
"ไปอาบน้ำเลย แมร่งเน่าละไอ้ห่า"โรมพูดขึ้น
"กูเป็นห่วงจันตา"ภาคินพุดขึ้น
"เป็นห่วงเชี้ยไร เขาอยู่ในมือหมอ มึงอะไปอาบน้ำ เหม็น "โรมพูดต่อ
"งั้นเดี่ยวพวกเราลงไปซื้ออะไรขึ้นมาทานบนนี้แล้วกันนะคะ"ขนมจีนพูดและพาทุกคนเดินออกไป เหลือแค่โรมกับภาคิน
"ไอ้ภาคิน กูถามจริง"
"อือ"
"มึงเป็นห่วงจันตามากขนาดนี้ มึงคิดอะไรกับจันตามากกว่าน้องใหม"
"กูบอกตรงๆ กูอาจจะชอบจันตาว่ะ"
"ชอบหรอ อาจจะหรอ"โรมถามขึ้น
"อือ อาจจะ"
"มึงรู้ใช่ใหม ว่าจันตาเป็นลูกสาวใคร เป็นน้องสาวใคร"
"รู้กูรู้ และกูก็รู้ ทุกคนหวงจันตามากแค่ใหน"
"อือ มึงแน่ใจแล้วใช่ใหม"
"อือ กูแน่ใจ "
"งั้นกูขอแนะนำ ให้มึงรีบไปเครีย สาวๆในสต๊อกมึงซะ"
"กูก็พยายามอยู่ แต่แมร่ง แต่ละคนแรงๆทั้งนั้น"ภาคินพูดขึ้น
"มึงต้องจัดการให้หมด ไม่งั้น มึงมีปัญหาแน่"
"แล้วกูต้องทำไง"
"มึงรีบไปจัดการซะ ก่อนที่จะมีการตายเกิดขึ้น"โรมพูดขึ้น ภาคินมองไปที่ร่างเล็กๆที่หลับอยู่บนเตียง
"ไปอาบน้ำไอ้เวร"โรมพูดและดันภาคินเข้าไปในห้องน้ำทันที
"แต่กู"
"เดี๋ยวกูดูเอง มึงรีบอาบ รีบออกมา"
"อือ ถ้าจันตาฟื้น รีบเรียกกูนะ"ภาคินพูดขึ้นพราวมองไปที่จันตา
"อือ กูจะรีบบอก ไปได้แล้ว"โรมพูดและปิดประตูห้องน้ำทันที
- Writer
