วิศวะไร้ใจกับยัยเด็กตัวร้าย(ภาคิน+จันตา)

เพื่อนแท้

ณ.ห้างสรรพสินค้าร้านชาบู

"วันนี้กินเต็มที่ไม่ต้องรีบ พี่ลาโรงเรียนให้ละ"ภาคินพูดขึ้น

"ได้หรอคะ""บัวแก้วถามขึ้น

"จริงสิ เอาเต็มที่เลย"ภาคินพูดต่อ

"แล้ว"

"อือ เดี๋ยวพวกมันก็ตามมา"ภาคินพูดขึ้น

"สวัสดีค่ะ"มะปรางที่เดินหร่าามาก่อนทุกคนพูดขึ้น

"พี่มะปราง"

"ว่าไงจ๊ะสาวน้อยคนสวยของพี่"มะปรางพูดและนั่งลงข้างๆจันตา บัวแก้วแทบไม่กล้าขยับตัว

"น้องฉันๆๆ"ขนมจีนเดินมากอดจากด้านหลังของจันตา

"น้องฉันย๊ะ หลบไปขอกอดบ้าง"บุหลันพูดขึ้น

"ยังๆๆ ยังไม่หลีกทางฉันอีก"ต้นรักพูดต่อ

"โอ๊ะโอ๋ สาวน้อยคนนี้คือ"ขนมจีนถามขึ้น

"อ๋อ นี้เพื่อนใหม่ของจันตาคะชื่อ บัวแก้ว "จันตาพูดขึ้น บัวแก้วยกมือไหว้ทุกคนอย่าเกร็งๆ เพราะนอกจากจะพี่ผู้หญิงทั้ง 4 คนแล้วยังมีผู้ชายอีก 3 คนที่ดูน่ากลัว ดุเอาการ

"ไม่ต้องกลัวหรอกนี้พี่ๆของเราเอง"จันตาแนะนำให้ทุกคนรู้จักกัน

"ทำไม ถึงโดดเรียนมากินข้าวได้หึ"ขนมจีนถามขึ้น

"พี่ภาคินเลยคะ พี่ภาคินคนเดียวเลย"จันตาพูดขึ้น

"เอ่อๆๆ เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง"ภาคินพูดและทุกคนก็กินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย

"จันตา เรามีอะไรจะบอก"บัวแก้วพูดขึ้น

"หิ อะไรอ่ะ แกไม่สบายหรอ"จันตาถามขึ้น

"เปล่า เราเป็นแค่เด็กจนๆคนนึ่ง บ้านเราอยู่ในสลัม แม่เราไม่มีงาน ไม่มีเงิน "บัวแก้วพูดขึ้น ทุกคนจึงหันมาสนใจบัวแก้วที่กำลังพูดอยู่

"แล้ว"จันตาถามขึ้น

"ฉันแค่ไม่อยากให้แกมาคบกับคนจนๆ แบบฉัน แกจะอายคนอื่นเขา"บัวแก้วพูดขึ้น

"บัวแก้ว ฟังพี่นะ รวยจนไม่สำคัญ มันสำคัญที่นิสัยและสันดานของเรา"ขนมจีนพูดขึ้น

"บัวกำลังจะได้ลาออกจากโรงเรียนแล้วคะ บัวไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม"บัวแก้วพูดขึ้น

"ฉันลาแก ตรงนี้เลยนะ"บัวแก้วพูดจบก็รีบวิ่งออกไปทันที

"เดี๋ยวจันตาไปตามบัวก่อนนะคะ"

"ไปด้วยกันทั้งหมดนี้แระ"ขนมจีนพูดและทุกคนก็เดินตามบัวไปแบบห่างๆ

ณ.บ้านของบัว

"ฮึกๆๆๆๆ"เสียงสะอื้นร้องให้ดังออกมาจากภายในบ้าน

"แม่คะ แม่ แม่อย่าเป็นอะไรนะ บัวจะพาแม่ไปหาหมอ"บัวแก้วพูดขึ้น

"จะไปได้ยังไง ข้าวเราไม่มีจะกรอกหม้ออยู่แล้ว บัว นี้เป็นเงินก้อนสุดท้ายที่แม่มี ขาดอีก 10,000 บาทลูกก็จะได้จ่ายค่าเทอมแล้ว รอแม่หน่อยนะลูก"แม่ของบัวพูดขึ้น

"ไม่เอาแล้วแม่ บัวไม่เรียนแล้ว ฮึกๆๆ"เสียงร้องให้ที่แสดงออกถึงความเสียใจพูดขึ้น

"บัว"จันตาเรียกชื่อบัวเบาๆ

"จันตา แกมาได้ยังไง"บัวแก้วถามขึ้น

"ค่อยว่ากัน พาแม่บัวไปหาหมอก่อน"แดนพูดขึ้น และทั้งหมดก็ช่วยกันพยุงแม่ของบัวมาหาหมอทันที

ณ.ห้องพักฟื้น

"อาหมอ ป้าเขาเป็นไงบ้างคับ"แดนถามขึ้น

"เจ้าแดน ถ้าพวกแกพามาช้าอีกนิดเดียว เธอคงได้ติดเชื้อในกระแสเลือดและเสียชีวิตในที่สุด"

"อาหมด รักษาได้ใช่ใหมคับ"โรมถามขึ้น

"อือ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ที่ๆเขาอยู่ คงสรกปรกมาก อากาศก็ไม่ดี ยุงก็น่าจะเยอะ แนะนำให้ย้ายที่อยู่เถอะ ไม่งั้น อาจจะกลับไปเป็นอีกได้

"ผมฝากอาหมอด้วยนะคับ"แดนพูดขึ้น

"ไม่ต้องห่วง อาจะดูแลให้เต็มที่"หมอพูดจบก็เดินออกไปทันที

"ฉันไม่มีเงินจ่ายค่าหมอหรอกนะแก"บัวแก้วพูดขึ้น

"อย่าคิดมาก ขอแค่บัวแก้วดูแลจันตาช่วยพี่ พี่จะจัดการทุกอย่างให้ ไม่ต้องกลัวนะ"ภาคินพูดขึ้น

"ง้อวววว สายเปย์"อชิระแซวขึ้น

"เปย์พ่อง มึงดิ ไอ้เวร"ภาคินพูดขึ้น

"ขอบคุณทุกคนมากนะคะ"ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา บัวแก้วก็สนิทกับจันตามากขึ้น และแม่ของบัวแก้วก็ได้ย้ายออกมาจากที่นั้นมาทำงานเป็นแม่บ้านในสนามแข่งของแดนและโรม

อาทิตย์ต่อมา

ครื้นนนน ครื้นนนนนน ครื้นนนน

"ฮัลโหลคะ"จันตาที่ยังไม่ลืมตา รับสาย

"แกๆๆ ฉันอยากกินหมูกรอบ"เสียงบัวแก้วลอดมาตามสาย

"มาดิ มาที่ห้อง "

"ตื่นยังเนี่ย"

"ตื่นตอนแกโทรมานี้แระ"

"โอเคๆๆ บ่ายๆฉันเข้าไปนะ บ๊าย"พูดจบบัวแก้วก็วางสายทันที

ติ๊ด แกร๊กกกก แอ๊ดดด เสียงคนเปิดประตูเข้ามา

"หลับปุ้ยเลย ยัยเด็กตัวแสบ"ภาคินที่เดินเข้ามานั่งลงบนที่นอนข้างๆจันตาพูดขึ้น

"เวลาหลับก็ดูน่ารักดีนะ"ภาคินยังพูดต่อ

"ตัวหอมด้วย"ภาคินก้มลงสูดดมแก้มเนียนๆของจันตา

"จันตาจะรู้ใหมนะ ว่าพี่ตกหลุมรักเด็กดื้อคนนี้เข้าแล้ว"ภาคินมองดูจันตาที่หลับปุ๋ยอยู่พูดขึ้น

"ไปก่อนนะคับเด็กดื้อของพี่"ภาคินพูดและเดินออกไปทันที จนเสียงปิดประตูห้องด้านหน้า สิ้นสุดลง

จันตา:

กรี๊ดดด พี่ภาคินบอกชอบเรา บอกว่าเราน่ารัก บอกว่าตัวเราหอม อร้ายยยย นี้มันอะไรเนี่ย เขินจังเกือบเก็บอารมไม่ได้ ลุกขึ้นมากรี๊ดตอนที่พี่เขาพูดอยู่ งื้อๆๆจันตาๆๆ แกมีหวังแล้ว พี่ภาคินพี่รู้ใหมว่าหนูรักพี่มากๆๆๆ รักมานานมากแล้ว รักแค่คนเดียว ไม่เคยมองใครเลย คราวนี้ เราจะเอาใจลงไปเล่นอย่างเต็มที่ ถึงจะเสียใจแต่อย่างน้อย เราก็ได้รัก ได้เลือกสิ่งที่เราต้องการ สู้ๆจันตา ต่อให้อีพวกนั้นจะร้ายแค่ใหนแกต้องเอาอยู่..