ล่วงเลยเข้าสู่เดือนที่สี่ที่พาฝันเข้ามาใช้ชีวิตอย่างนักโทษในบ้านหลังนี้ แม้ในตอนนี้บ้านจะดูมีชีวิตชีวาขึ้นเพราะได้รับการตกแต่งเพิ่มเติมบ้าง อีกทั้งยังได้รับการดูแลและทำความสะอาด ไม่ได้รกร้างเหมือนวันแรกที่เธอเหยียบเข้ามา
พาฝันพยายามเปล่งเสียงของตนเอง เธอจิบน้ำอุ่นเพื่อหวังให้เสียงกลับมา แต่เส้นเสียงของเธอที่มีปัญหา น้ำอุ่นก็ไม่ได้ช่วยอะไร
อาหารก็ได้กินดีกว่าเดิมเพราะเธอเป็นคนลงมือทำเองทุกเมนู ขนมไทยและเบเกอรีก็ได้ทำแก้เหงา ไม่ได้เอาไปวางขาย เธอก็ทำกินเองและแบ่งให้บอดีการ์ดที่มาเฝ้าไม่ห่าง อีก 1 คนสำคัญที่ต้องได้กินทุกครั้งที่เธอทำก็คือโนอาร์
“เธอทำอะไร” โนอาร์เอ่ยถาม
พาฝันถอยออกจากเตาให้เขาเดินเข้ามาดูด้วยตาตนเอง ชายหนุ่มเหลือบมองคนตัวเล็กด้วยความสงสัย ทำไมเธอต้องถอยไปไกลขนาดนั้น
“เธอจะถอยไปทำไม” เขาตัวใหญ่ แต่ก็ไม่เห็นจะต้องถอยไปขนาดนั้น แค่เธอเอี้ยวตัว เขาก็มองเห็นแล้ว
หญิงสาวก้ม
