พ่ายรักเล่ห์กลลวง

เลี้ยงฉลอง

โนอาร์ขับรถมาส่งใบปอก่อนแล้วถึงไปส่งพาฝัน ตลอดทางไม่ค่อยได้คุยกันเพราะมีความประหม่าต่อกันอยู่มากทีเดียว

ใบปอกลับขึ้นมาที่ห้อง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา คนที่โทร.มาทำให้เธอมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง คนในสายนัดให้เธอออกไปหาที่โรงแรมใกล้ ๆ เธอไม่ลังเลแม้แต่น้อย รีบออกไปทันที

“สวัสดีค่ะเสี่ย เรียกปอมาแบบนี้แสดงว่ามีข่าวดีใช่ไหมคะ” ใบปอเอ่ยถาม สีหน้าของเธอเป็นประกายเพราะเธอเคยมาเจอกับเสี่ยแล้วที่ร้านอาหาร ขอให้เขาดันเธอเข้าวงการนางแบบ

“แน่นอน นี่เป็นสัญญาเข้าสังกัด แล้วหนูปอก็จะได้งานเดินแบบเป็นงานแรกด้วย” เสี่ยบ้ากามมองใบปอด้วยสายตาโลมเลีย ใบปอมองสัญญาแล้วน้ำตารื้น ในที่สุดเธอก็จะได้ทำตามความฝันเสียที

หญิงสาวสะดุ้งเมื่อถูกมือหยาบลูบขาเรียวของตนเอง เสี่ยซุกใบหน้าเข้าที่ลำคอขาวแล้วพรมจูบ ลมหายใจอุ่นของเขาแตะเข้ากับผิว เธอไม่ได้รู้สึกซ่านสยิว แต่กลับรู้สึกรังเกียจมากกว่า

“หนูใบปอคงไม่ลืมข้อตกลงของเราใช่ไหมจ๊ะ” ข้อแลกเปลี่ยนของการได้เข้าวงการนางแบบ นั่นคือการขึ้นเตียงกับเขา

“ไม่ลืมค่ะ” แม้จะรังเกียจ แต่เขาก็ทำให้ความฝันของเธอเป็นจริง จึงหันไปแนบริมฝีปากของตนเข้ากับกลีบปากคล้ำของเสี่ยวัยน่าจะอายุมากกว่าพ่อของตัวเอง

ใบปอปรนเปรอเสี่ยบ้ากามจนอีกฝ่ายพอใจ เธอจึงกลับไปที่ห้องของตนเองแล้วขัดผิวอย่างแรงเพราะสะอิดสะเอียนกับเสี่ยคนนั้น ถึงจะเสียตัว แต่ก็ยังได้ชื่อเสียงและเงินทองกลับมา

มหาวิทยาลัย

พาฝันมาถึงมหาวิทยาลัยก่อนเพื่อน ๆ หน้าตาของเธอสดใสกว่าทุกวันเพราะนึกถึงเมื่อคืนที่โนอาร์ขับรถไปส่งเธอที่บ้านเช่า

“คิดอะไรอยู่” นาราเดินเข้ามาเอ่ยทัก เห็นพาฝันนั่งเหม่อแล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว เธอจึงยืนมองก่อนที่จะเดินเข้ามา

“คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แกกินอะไรมาหรือยัง”

“ยังเลย ว่าจะมากินที่นี่ แกล่ะ กินอะไรหรือยัง”

“ยังเหมือนกัน งั้นเราไปหาอะไรกินกันเถอะ”

“อืม แล้วปอจะไปกินด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้” เพื่อนอีกคนของแก๊งยังมาไม่ถึง ไม่รู้ว่าจะกินข้าวเช้าด้วยหรือเปล่า

“เดี๋ยวฉันโทร.ถามแป๊บนึง” นาราบอก

พาฝันยืนรอให้นาราโทร.หาใบปอ เมื่อรู้ว่าเพื่อนอีกคนต้องการอะไร สองสาวก็พากันไปรับประทานอาหารและซื้อขนมปังตามที่เพื่อนอีกคนต้องการ

“ฉันเอาเป็นข้าวมันไก่มานะ แม่ค้าเขาทำใส่กล่องไว้แล้ว จะได้ไม่ต้องรอ” พาฝันเอ่ยขึ้น เธอวางกล่องข้าวและขวดน้ำลงที่โต๊ะม้าหินอ่อน เพราะให้นารานั่งจองโต๊ะ ส่วนเธอรับหน้าที่เดินไปซื้ออาหารมาให้เพื่อน

“อืม ฉันกินอะไรก็ได้” นารากินง่ายอยู่ง่าย ซื้ออะไรมาก็กินได้หมด

“ทำไมวันนี้ยัยปอมาช้าจัง” พาฝันชะเง้อมอง ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงถึงจะต้องขึ้นเรียน แต่ปกติใบปอจะมาถึงแล้ว

“เมื่อคืนก็กลับไม่ดึกนี่ สงสัยกลับไปแล้วคงจะมัวแต่นอนดูซีรีส์แน่ ๆ” นาราแซวเพื่อนอีกคนลับหลัง เมื่อคืนออกจากบ้านเธอไปก็ไม่ดึกมาก ถ้าเข้านอนช้าก็อาจเป็นเพราะดูซีรีส์อยู่ เพราะนาราก็เคยเป็นแบบนั้น

“มาพอดีเลย” พาฝันเห็นว่าเพื่อนที่กำลังพูดถึงเดินมาพอดี

ใบปอเดินมาถึงโต๊ะก็นั่งลงแล้วหายใจหอบ เธอรีบเดินกึ่งวิ่งจนมาถึงตึกคณะ เมื่อคืนไปคุยเรื่องเข้าสังกัดจนดึกดื่น กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าแล้ว

“พวกแกทำการบ้านกันหรือยัง ฉันขอลอกหน่อยสิ” หลังกลับจากบ้านนารา ตอนแรกใบปอจะทำการบ้าน ทว่าเสี่ยโทร.มาเสียก่อน พอไปหาเสี่ยแล้วเธอก็หมดเรี่ยวแรง ถึงไม่ได้ทำการบ้านมาส่งอาจารย์

“ลอกฉันก็ได้” พาฝันเอางานออกมาให้เพื่อนลอก

“ขอบใจนะ” ใบปอคลี่ยิ้มหวานให้ แม้ลึก ๆ จะหมั่นไส้และไม่ชอบหน้า แต่เรื่องเรียนก็ต้องอาศัยพาฝันอยู่ดี เธอเลยต้องปั้นยิ้มให้

“อืม รีบทำเลย แล้วนี่ก็ขนมปัง ฉันจำได้ว่าแกชอบไส้แฮมมาก เจอเหลืออยู่ 1 ชิ้นพอดี”

พาฝันใส่ใจเพื่อนเสมอ เธอมักจดจำรายละเอียดว่าใครชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ใบปอมองขนมปังแล้วนิ่งไป เธอหันไปยิ้มให้พาฝัน แววตาสะท้อนความรู้สึกผิดที่หมั่นไส้และกลั่นแกล้งพาฝันมาตลอด ทว่าพอนึกถึงเรื่องโนอาร์ หญิงสาวก็ก้มหน้าเขียนการบ้าน

“ทำไมวันนี้มาช้าล่ะ” นาราเอ่ยขึ้นมา

“เมื่อคืนนอนดึกน่ะสิ” ใบปอตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เธอรีบเขียนการบ้านเพื่อให้ทันเวลาขึ้นเรียน

“แอบดูซีรีส์เหรอ” นาราถามด้วยน้ำเสียงทะเล้น ใบปอส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ เธอยังไม่อยากคุยเพราะกลัวว่าจะเสียสมาธิแล้วเขียนงานไม่ทัน

“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง”

ใบปอเอ่ยออกมาแล้วเร่งมือเขียน นาราไม่ซักไซ้ต่อ รอให้ใบปอเล่า เธอกับพาฝันจึงรีบกินข้าวมันไก่ไปจนหมด

“เสร็จสักที” ใบปอวางปากกาลงแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ ยังเหลือเวลาอีก 10 นาทีที่พอจะนั่งคุยกันต่อได้

“จะเล่าอะไร เล่ามา” นาราทำสีหน้าอยากรู้ เพราะว่าน่าจะต้องมีเรื่องอะไรดี ๆ แน่

“ฉันได้เป็นนางแบบแล้วแก งานแรกของฉันคือเดินแบบชุดของดิไซเนอร์ชื่อดังจากต่างประเทศเลยนะ” สีหน้าของใบปอเปล่งประกายความดีใจ ความฝันที่เธอพยายามทำให้เป็นจริงมาตลอด ตอนนี้เกิดขึ้นจริง ๆ แล้ว

“เย่ ดีใจด้วยนะปอ” นาราเอ่ยออกมา

“ฉันดีใจกับแกด้วยนะ” พาฝันจับมือใบปอแล้วคลี่ยิ้มหวาน เธอดีใจกับก้าวแรกของเพื่อน เธอรู้ว่าใบปอหวังอยากจะเดินแบบมาก

“ขอบใจนะ ฉันว่าจะชวนพวกแกไปฉลองที่ฉันได้งาน” ใบปอเอ่ยขึ้นมา เธออยากเลี้ยงฉลองให้ตนเองที่ได้งาน

“ไปสิ แบบนี้ต้องฉลอง” พาฝันและนาราเอ่ยออกมาพร้อมกัน

“ไปผับนะ อยากไปเปิดหูเปิดตาบ้าง” พวกเธอไม่ค่อยได้ไปสังสรรค์กัน หากไปกินอะไรด้วยกันตอนกลางคืนก็ไม่ใช่ไปผับ ใบปอเลยอยากยกแก๊งไปท่องราตรี ไปดื่มและเต้นท่ามกลางแสงสีบ้าง

นาราหันไปมองหน้าพาฝันด้วยสายตาที่มีคำถาม พาฝันพยักหน้า

“ไป !!!” พาฝันและนาราตอบพร้อมกัน

“พูดแล้วห้ามคืนคำนะ” ใบปอกลัวว่าเพื่อน ๆ จะเปลี่ยนใจ เพราะทั้งสองสาวไม่ค่อยชอบไปผับ เธอเคยชวนแล้ว แต่ก็ถูกปฏิเสธมาทุกครั้ง

“ไปสิ แกได้งานที่แกอยากทำ ฉันก็อยากไปฉลองด้วย แกอยากไปที่ไหนฉันก็ไปได้” พาฝันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“แล้วแกขายของก่อนหรือเปล่า ฉันว่าจะชวนไปวันเสาร์ เพราะวันอาทิตย์จะได้นอนพักกัน” ใบปอถามกลับไป

“อาจจะรับออร์เดอร์ทำส่งกลางวัน ตอนเย็นก็ไม่ได้ไปขายที่ตลาดนัด”

“โอเค”

“เดี๋ยวฉันเอารถไป จะได้รับพวกแกไปพร้อมกันนะ” นาราเอ่ยขึ้นมา ใบปอและพาฝันตอบตกลง สามสาวคุยกันต่ออีกแค่แป๊บเดียวก็พากันเดินขึ้นตึกไปเรียนในคาบเช้า