ตอนที่ 4
1099 Words
“ป้าๆ ”
“โอ้ย...อะไรของแก” เสียงดังที่ตะโกนเข้ามาจากด้านนอกถูกเสียงของป้าใจตะโกนกลับ “เบาๆ หน่อย นายหญิงนั่งอยู่ในบ้าน เดี๋ยวก็โดนดุกันหรอก”
“มีคนอยู่เหรอป้า ฉันนึกว่าไม่มีคนอยู่ซะอีก” ใบตองร่างเป็นชายแต่หัวใจเป็นหญิงเดินเข้ามาในห้องครัวถามขึ้นอย่างสงสัย
“เอ่อ คุณชายกลับมาแล้ว”
“จริงหรอ ฉันไม่อยู่แค่สองวัน ตายแล้ว!! นายของบ่าวกลับมาแล้วเหรอเจ้าคะ” ใบตองทำสีหน้าเพ้อฝันถึงแดนเหนือ ซึ้งเขาต่างเป็นที่หมายตาของหญิงสาวในละแวกนี้
“พอๆ ของที่ฉันสั่งให้แกไปซื้อได้มาครบไหม”
“อิตองซะอย่างทำไมจะไม่ได้ละจ๊ะ เอ้านี้ป้า” ใบต้องยื่นถุงให้กับป้าใจ เธอรับไปแล้วตรวจดูของอีกครั้ง
“ขอบใจมาก แกมาช่วยฉันล้างผักที ฉันจะได้ทำกับข้าวให้นายหญิง” ใบตองทำตามอย่างว่าง่าย เขาเป็นลูกชายของคนงานในเหมืองตอนเด็กๆ แม่ทิ้งไปมีผัวใหม่จึงปล่อยให้ใบตองอยู่กับพ่อ ดินแดนเห็นจึงเกิดความสงสารรับอาสาเลี้ยงดูมีป้าใจคอยดูแล จนตอนนี้โตเป็นหนุ่มแต่ด้วยหัวใจของเขาเป็นหญิง จึงมีแต่คำพูดดูถูกไม่นานพ่อของเขาก็ทิ้งเขาไปอีกคน
“ป้า นายหญิงสวยไหม” ใบตองกระซิบถามเสียงเบา
“แกก็ไปดูเอง แล้วกัน ฉันขอเตือน อย่าไปยุ่มย่ามนายหญิงให้มาก ตอนนี้เธอกำลังท้องระวังด้วยแล้วกัน พ่อเลี้ยงสั่งมา”
“จริงเหรอป้า!! ”
“แกจะตะโกนไปทำไม แต่งงานแล้วก็มีลูกมันเป็นเรื่องธรรมดา ต่อไปอาหารการกินก็ต้องระวังมากขึ้น เวลาแกไปจ่ายตลาดก็เลือกของดีๆ หน่อย อย่าให้นายหญิงว่าเอาได้” ป้าใจบอกกล่าวเด็กรุ่นลูก
“เฮ้ย เหนื่อยจัง ขอน้ำกินหน่อยสิ” หญิงสาวร่างกายอวบอัด เดินเข้ามาในห้องครัวเธอเดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งพร้อมขาไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์
“อยากกินก็เดินไปหากินเอง คนอื่นเขาทำงานกันอยู่” ป้าใจที่กำลังหั่นเนื้อพูดขึ้น ทำให้แขไขไม่พอใจเป็นอย่างมากเธอเดินกระแทกเท้าไปที่ตู้เย็น เปิดออกหยิบขวดน้ำ และกระแทกประตูปิดตามอารมณ์ของเธอ
“นี่แกจะทำดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไง ของมันจะพังเอา แล้วแกทำไมมาเอาเวลานี้ อย่าบอกนะว่านอนพึ่งตื่น” เธอถอนหายใจส่ายหัวให้กับแขไข
“ใช่ แล้วจะทำไม ป้ามีอะไรหรือเปล่า” เด็กสาวไม่ได้สนใจคำพูดของหญิงสูงวัยแม้แต่น้อย
“โอ๊ย แล้วทำไม ถามมาได้ แหกตาดูเวลาบ้างจะกินแรงคนอื่นไปถึงไหน งานการไม่ยอมทำ วันๆ เอาแต่อ่อยผู้ชายอยู่นั่นแหละ”
“แกว่าอะไรนะอิตุ๊ด!! ”
ใบตองวางผักในมือลง หันมาเผชิญหน้ากับแขไข ทั้งสองถลึงตาใส่กัน เหมือนเตรียมตัวจะก่อสงครามขึ้น
“แกสองคนพอๆ ” ป้าใจยกมีดในมือขึ้นหันเข้าหาทั้งสองคน “ถ้ายังไม่เลิกกัดกัน ฉันจะเอามีดฟันพวกแกทั้งสองคน คอยดู” สิ้นเสียงป้าใจ แขไขก็เดินกระฟัดกระเฟืองออกไปจากห้องครัว
“ป้าจะมาห้ามทำไม ฉันอดทนกับมันมานานแล้ว” ใบตองหันหน้าไปล้างผักต่อ ปากก็บ่นไม่ยอมหยุด
“เลิกทำตัวเหมือนเด็กกันสักที ทะเลาะกันตั้งแต่เล็กจนโต พวกแกสองคนไม่เบื่อกันบ้างเหรอ ฉันนี่เบื่อจริงๆ ”
“ไม่เบื่อหรอกป้า มันหาเรื่องฉันก่อน ฉันไม่ทนให้มันกระทำอยู่ฝ่ายเดียวหรอก แค่ได้ดูแลพ่อเลี้ยงทำเป็นวางมาดนางพญา เห็นแล้วมันขวางตา”
“พอๆ จะพูดให้ได้อะไรขึ้นมา ก็รู้ๆ กันอยู่ แกก็อย่าไปมีเรื่องกับมัน รีบๆ เข้า นายหญิงจะรอนานแล้ว” ป้าใจหันหน้ามาสนใจงานตรงหน้าเธอรีบจัดการทำอาหารกลางวันอย่างเร่งรีบเนื่องจากเสียเวลามานานกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง อาหารหลายอย่างถูกยกขึ้นตั้งโต๊ะ แล้วเสร็จ “ไปเรียกนายหญิงมาทานข้าวเร็วเข้า” หญิงสูงวัยหันไปบอกให้ใบตองเดินไปเรียกนายหญิงมาทานข้าว เธอไม่รอช้ารีบตรงไปหานายหญิงคนใหม่ของบ้าน
“ป้าใจให้มาเรียกนายหญิงไปทานข้าวจ๊ะ” เสียงแหบแห้งของใบตองทำให้ แก้มใสวางโทรศัพท์ในมือลงหันไปมองทางต้นเสียง พร้อมส่งยิ้มให้อีกฝ่าย
“จ๊ะ” เธอเดินเข้ามาในห้องครัว “ขอบคุณมากนะคะ ครั้งหน้าถ้าแก้มอยู่คนเดียวทำอาหารจานเดียวให้กินก็พอแล้วค่ะ” เธอกล่าวคำขอบคุณให้กับป้าใจที่กำลังตักข้าวใส่จานให้เธอ
“มันเป็นหน้าที่ของป้า อีกอย่างนายหญิงก็กำลังท้อง ต้องกินเยอะๆ เด็กในท้องจะได้แข็งแรงนะคะ” ป้าใจพูดพร้อมยิ้มให้กับเธอ “นี่ใบตองค่ะ เป็นคนงานที่นี่”
“จ๊ะ ฉันชื่อแก้มฝากตัวด้วยนะ ใบตอง” แก้มใสหันหน้าไปสบตากับใบตอง อีกฝ่ายได้แต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตา
“ค่ะ” ถึงร่างกายของเขาจะเป็นชาย แต่หัวใจกลับเป็นผู้หญิง แก้มใสเข้าใจดี
“ตามสบาย ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ จะแทนตัวเองว่าอะไรก็ได้ทั้งนั้น คิดเสียว่าแก้มเป็นน้องสาวอีกคนของใบตองก็ได้”
“ไม่ได้นะคะ นายหญิงตองจะคิดแบบนั้นกับนายหญิงได้ไงคะ” สาวสองรีบปฏิเสธเร็วไว ทำให้แก้มใสหัวเราะออกมา
“เอาเถอะ ทำตัวตามปกติเถอะ ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมากมาย” แก้มใสหันมาสนใจอาหารตรงหน้า ทานอย่างเงียบๆ เธอมองสำรวจไปรอบบริเวณพร้อมตักอาหารตรงหน้าเข้าปากไปพลาง
“นายหญิงต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ”
“ไม่แล้วค่ะ พี่ตองไปทำงานของพี่เถอะ ขอบคุณมากค่ะ” แก้มใสส่งยิ้มให้ใบตองอีกครั้ง ก่อนที่สาวใช้จะเดินเข้าห้องครัวไป สายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง ใช่!! เธอคือผู้หญิงที่อยู่กับพ่อสามีของเธอเมื่อเช้ามืดนั้นเอง แก้มใสมองสำรวจแขไขที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ทั้งสองจ้องหน้ากัน ก่อนที่เธอจะทำท่าทีไม่พอใจเดินเชิดหน้าเข้าห้องครัวไปอย่างไม่สนใจมากนัก
- Writer
