“วันนี้เด็กชายตัวน้อยไม่มาด้วยหรอครับ” ทันทีที่เธอหย่อนตัวลงนั่งราเชนก็เปิดประเด็นถามแก้มใสขึ้นมาทันที
“ไม่ค่ะ เมื่อวานแก้มกับพ่อเลี้ยง เอาแทนคุณไปเข้าโรงเรียนประจำแล้วค่ะ วันศุกร์ถึงจะไปรับกลับ”
“แบบนี้เอง ขอแทนตัวเองว่าพี่ได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะ” แก้มใสยิ้มออกมาอีกครั้ง เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เมื่อเห็นสายตาของราเชนที่เป็นประกายทุกครั้งที่มองมาที่เธอ
“เรียกพี่เชนก็ได้นะ งานวันนี้อาจไม่สนุกเท่าไหร่ เพราะมีแต่คนสูงวัย แต่พ่อดินยังหล่อและไม่แก่เลยด้วยซ้ำ” เขาหันมองไปทางดินแดน ที่กำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนในโต๊ะ “พี่เสียใจด้วยนะเรื่องของพี่เหนือ”
“ค่ะ มันก็นานมาแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงความทรงจำดีๆ ค่ะ” แก้มใสก้มมองแก้วตรงหน้า ทุกครั้งที่เธอคิดถึงแดนเหนือมักจะมีน้ำตาเสมอ แต่ตอนนี้เธอกำลังกลั่นมันเอาไว้ พร้อมกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ
“พี่ขอโทษ แต่พี่อยากแสดงความเสียใจจริงๆ ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกพี่ได้เสม
