Bu defa peşinden gidip hiçbir şey olmamış gibi yapacak yüzüm yoktu. Ömer de geri dönmedi. En azından bir saat. Yatakta sessizce yatmak dışında bir şey yapmadım. Ne düşünebiliyordum ne hareket edebiliyordum. Hiçbiri içimden gelmiyordu.
Sonra kapı açıldı ve Ömer girdi. Sessizce kapıyı örttü. Uyuyorum mu zannetti acaba? Odanın içinde ilerledi ve göz göze geldik. Anında bakışlarını kaçırdı.
“İstersen dönebiliriz,” dedi usulca. Karşımda dikilmiş saçlarını sıvazlıyordu.
“Yarın.” Dedim kararlıca. Ömer’le aramı düzeltmek istiyordum. Ömer’le barışmak istiyordum. Onunla böyle olmak beni mahvediyordu.
“Neden Nare? Benimle bir gece daha geçirmeye dayanabileceğini sanmıyorum. Baksana sevişmeye dayanamıyorsun artık.”
“Hayır,” dedim ve oturdum. Zavallı gibi görünüyor olabilirdim ama yapacak başka
