มาเฟียร้ายคลั่งรัก

2| ชีวิตที่ทนทุกข์

"ทำอะไรอ่ะไหม"

"จัดตู้เย็นให้พี่ครินต์ค่ะ ไหมซื้อของมาเต็มเลย เห็นพี่ครินต์กินแต่มาม่ากลัวเป็นโรคขาดสารอาหาร" ครินต์ส่ายหน้าน้อยๆ แล้วเดินเข้าไปช่วยคนตัวเล็กที่กำลังจัดเรียงนมเปรี้ยวใส่ช่องว่างประตูตู้เย็น

"ไม่เห็นต้องลำบากเลย พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ได้จน แค่ประหยัด" รอยยิ้มเล็กๆ นั้นช่างเป็นกำลังใจให้เขาได้ดีทีเดียว นักศึกษาปีสี่ที่ฐานะทางบ้านไม่สามารถเปิดเผยให้คนทั่วไปล่วงรู้ได้นั้นมันช่างอึดอัด มีเพียงเพื่อนสนิทไม่กี่คนเท่านั้นที่รับรู้ว่าเขาคือครินต์ลูกชายเพียงคนเดียวของมาเฟียใหญ่ที่ครอบครองธุรกิจสีเทานับพัน ส่วนเธอสุดที่รักยังไม่รู้ หากถึงเวลาเขาจะบอกทุกอย่างให้เธอรู้ด้วยตัวเอง

ไหมแก้วคือคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี พื้นฐานของครอบครัวแข็งแรงที่สำคัญร่ำรวยมากจนติดอันดับต้นๆ ของประเทศ ความรักวัยรุ่นของทั้งสองสดใสและผลิบานตามเวลา ไหมแก้วไม่เคยรู้ความลับของครินต์ ส่วนครินต์ก็ไม่เคยรู้ว่าผู้หญิงที่ชื่อไหมแก้วคนนี้ไม่เคยมีความสุขกับครัวที่เพียบพร้อมเลยสักนิด

ทุกครั้งที่ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกัน ความทุกข์ที่ไหมแก้วแบกไว้เธอจะวางมันลงได้อย่างง่ายดาย ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอมีความสุขลืมความเศร้าและความทุกข์ที่มีภายในใจไปชัวขณะ

ทายาทมาเฟียผู้ทรงอำนาจใช้ชีวิตแสนธรรมดาเหมือนคนทั่วไปเพื่อความปลอดภัย ครินต์กับไหมแก้วตกลงเป็นแฟนกันมาได้สักระยะ เขาจีบไหมแก้วตั้งแต่แรกพบ เด็กปีหนึ่งวันนั้นทำให้รุ่นพี่ปีสามอย่างเขาตกหลุมรักจนหนีไปไหนไม่พ้น ปัจจุบันเขาเป็นรุ่นพี่ปีสี่ส่วนไหมแก้วขึ้นปีสอง อีกไม่นานเขาก็จะเรียนจบและจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับไหมแก้ว

"พี่ครินต์จะทิ้งไหมหรือเปล่าคะ ไหมเห็นรุ่นพี่ที่จบไปทยอยเลิกแฟนรุ่นน้องกันเกือบทุกคนเลย"

"ไหมคิดว่าพี่จะทำแบบนั้นเหรอ" อ้อมแขนแกร่งกระชับร่างเล็กเข้ามากอดแน่น กลิ่นกายของแฟนสาวทำให้เขาไม่อยากหายไปไหนสักวินาที ลึกๆ ของครินต์รับรู้ว่าแฟนรุ่นน้องมีเรื่องทุกข์อยู่ในใจแต่เขาไม่สามารถใช้คนของพ่อทำงานแบบนี้ได้ มันเสี่ยงเกินไปหากเธออยากเล่าคงเล่าเอง

"ไหมขอให้พี่ครินต์ไม่ทิ้งไหมได้มั้ยคะ"

"พี่จะไปก็ต่อเมื่อ ไหมเป็นคนไล่พี่เท่านั้น พี่สัญญา" เขารักเธอเหลือเกิน รักมากจนไม่อยากให้เธอหายไปไหน แต่ถ้าวันนั้นมาถึงขอให้เธอเป็นฝ่ายออกปากแล้วเขาจะยอมไปแต่โดยดีเพราะนั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ

"ไหมรักพี่ครินต์นะคะ"

"พี่ก็รัก ร๊ากรัก รักไหมที่สุดเลย "

"กอดแน่นไปแล้วค่ะ ไหมหายใจไม่ออก" ครินต์วางแผนไว้ล่วงหน้าหมดแล้วว่าหลังจากเรียนจบต้องทำอะไรบ้าง เรื่องงานสานต่อจากบิดาเขาพร้อมเสมอ ส่วนเรื่องความรักเขาเองก็พร้อมที่จะให้ทางบ้านเข้าไปพูดคุยจองตัวหมั้นหมายเอาไว้รอให้ไหมแก้วเรียนจบ งานแต่งจะถูกจัดขึ้นทันทีหลังจากที่เธอเรียนจบ

2 เดือนก่อนเกิดเรื่อง

"จะไปไหน " ไหมแก้วชะงักจำเป็นต้องหยุดเท้าที่กำลังจะก้าวพ้นประตู พร้อมกับยืนนิ่งหันมาตอบคำถามกับผู้เป็นพ่อ

"ไหมจะไปหาเพื่อนค่ะ นัดกันทำงานกลุ่มต้องพรีเซ้นวันจันทร์นี้ค่ะ" เธอไม่ได้โกหกเพียงแต่พูดไม่หมดเท่านั้น

"งานเหรอ แน่ใจว่าไปทำงานกับเพื่อนแค่อย่างเดียว"

"พ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ "

"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ถ้าไม่อยากให้ไอ้ผู้ชายที่แกคบอยู่เดือดร้อน ก็เลิกซะ อนาคตของแกจะต้องไม่ใช่แบบนั้น ฉันหาผู้ชายดีๆ ไว้รอแกแล้ว "

"แต่ไหมไม่ชอบ แล้วไหมก็ยังเรียนไม่จบด้วย" หญิงสาวเถียงกลับ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอต้องถูกบังคับแบบนี้ ทั้งเรื่องเรียน การแต่งตัวและการใช้ชีวิต ทุกๆ อย่างรอบตัวต้องถูกบิดาคอยกำกับดูแลตลอด

"ฉันก็ไม่ได้ชอบนักหรอกที่ต้องมาคอยบังคับเด็กหัวแข็งอย่างแก อย่าต่อต้านให้มากนัก จัดการเรื่องที่สั่งให้เรียบร้อยถ้าไม่อยากให้ไอ้เด็กนั่นหมดอนาคต"

"พ่อไม่มีสิทธิ์บังคับไหม ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายใครทั้งนั้น " ไหมแก้วเถียงกลับเสียงสั่น เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่เธอฮึดสู้และพยายามเปล่งเสียงที่คิดว่าเข้มแข็งของตัวเองออกไป "พ่อทำร้ายไหมได้ แต่ไหมจะไม่ยอมให้พ่อทำร้ายพี่ครินต์เด็ดขาด" ไหมแก้วปกป้องแฟนหนุ่มของตัวเองด้วยความกล้าหาญ แม้ว่าข้างในกำลังตื่นกลัวอยู่ก็ตาม เรื่องนี้บิดาของเธอคงให้คนตามสืบมาแล้วก่อนหน้าแล้ว

"แกคิดว่าสิ่งที่ฉันทำให้ทุกวันนี้เป็นการทำร้ายอย่างนั้นเหรอ "

"ไหมไม่ได้หมายความแบบนั้นค่ะ"

"แกก็รู้ว่าฉันทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว" ไหมแก้วน้ำตาคลอ ความอ่อนแอเข้าแทรกอีกครั้ง การทำเพื่อครอบครัวจะถูกยกมาอ้างแบบนี้เสมอ การเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะ มีหน้ามีหน้าตาในสังคมทำไมถึงได้ใช้ชีวิตลำบากขนาดนี้ แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเพื่อผลประโยชน์ดูจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนมีเงินไปเลย สำหรับเธอมันไม่ใช่

ไหมแก้วต้องพึ่งยานอนหลับและยาคลายเครียดทุกคืน เธอเข้าพบแพทย์โดยที่ไม่มีใครรู้แม้แต่ครินต์เธอก็ไม่กล้าปริปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง อาการของเธอเข้าใกล้ผู้ป่วยจิตเวชทุกวัน บ้านหลังใหญ่แต่ไร้ความสุข เธอต้องการออกไปจากที่นี่แม้จะต้องถูกตราหน้าว่าเนรคุณ ไหมแก้วก็ยอม เพราะบิดาไม่ได้มีเธอเป็นลูกคนเดียวเสียเมื่อไหร่

________________________