(Claudia)
Tulong luha lang akong nakatingin kay Alfred. Maya't maya lang, umayos sya sa kanyang pagkakaupo. Tumitig sya sa akin.
"W- Why are you crying?" rumihistro ang pagkaalala sa kanyang mga mata. Malumanay din ang kanyang boses na para bang takot sya na masaktan ako. Hindi lang nya alam na kanina pa talaga ako sinasaksak ng kanyang mga salita. Hindi nya alam na bawat katagan na binibigkas nya kanina ay parang isang mapakatulis na tabak na itinaga sa akin, partikular na sa tapat ng aking puso.
"I'm sorry, Alfred. I'm sorry if I am just a burden in your life. Pasensya kana kung ipinilit ko ang sarili ko sayo." sunod- sunod ang pagpatak ng aking luha. Hindi ko kayang makita sya na ganito. Nasasaktan at nahihirapan dahil sa akin. "P- Pinapalaya na kita."
Lumatay ang kalituhan sa kanya
