(Claudia)
Dapat inaasahan ko na. Dapat hindi na ako umaasa pa. Kay hirap magising sa katotohanan na wala akong halaga sa lalaking syang lahat sa akin, sa lalaking pinahalagahan ko ng sobra.
Akala ko wala nang mas masakit ang ma- reject kay Alfred, pero mas masakit pala para sa akin na malapit ng maging isang ina ang ma- reject ang aking anak sa mismong ama nito. Na kahit dugo palang ito sa aking sinapupunan, ay ikinaila na ito ng sariling ama.
Ilang araw din akong walang tigil sa kakaiyak, ilang araw din akong umaasa na sana tatawagan o pupuntahan ako ni Alfred, at sasabihin nya sa akin na nagbibiro lamang sya. Na hindi nya sinasadya ang mga salitang kanyang binitiwan. Hanggang sa lumipas na nga ang mahigit sa isang buwan na walang Alfred na nagpaparamdam sa akin. Bigla na naman syang
