พ่อบ้านหลี่กระแอมทีหนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “เรียนฮูหยิน จากที่ข้าให้ท่านหมอตรวจดูอาการของนายท่านแล้ว พบว่าอาการของนายท่านพ้นขีดอัตรายแล้วขอรับ เพียงแต่...”
“เพียงแต่อะไร?”
“ท่านหมอบอกว่านายท่านเป็นไข้ใจขอรับ”
ใบหน้างามฉายแววตื่นตะลึงอีกครั้ง “ว่าอย่างไรนะ! ไข้ใจ?”
พ่อบ้านหลี่พยักหน้า “หลังจากที่นายท่านรู้ว่าฮูหยินหนีออกจากเรือน ก็ไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลยขอรับ”
คำพูดของพ่อบ้านหลี่ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดในใจของซือซิงให้เด่นชัดขึ้น ร่างบอบบางถึงกับทรุดลงที่พื้นอย่างรวดเร็ว หยดน้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วก่อนหน้านี้กลับมาเอ่อคลอหน่วยอีกครั้ง
ตั้งแต่เกิดมาข้าไม่เคยคาดคิดเลยว่าตัวเองจะเป็นสตรีที่มากน้ำตาถึงเพียงนี้ เพื่อบุรุษผู้หนึ่ง ไยข้าถึงได้สิ้นเปลืองพวกมันมากมายถึงเพียงนี้ด้วยนะ เหตุใดข้าถึงไม่ดีใจเฉกเช่นเดิมที่ไม่มีผู้ใดคอยกลั่นแกล้ง หากไม่มีเขา ข้าก็จะเป็นอิสระไม่ใช่หรือ?
แต่ข้าในต
