บนชั้นสามของโรงเตี๊ยมสราญรมย์ ภายในห้องๆ หนึ่งที่ถูกกั้นด้วยฉากไม้อย่างมิดชิด ร่างบอบบางกำลังนั่งสวาปามอาหารอยู่บนโต๊ะอย่างเมามัน โดยไม่สนใจเลยว่าบุรุษรูปงามที่นั่งอยู่ตรงข้ามของนางในตอนนี้นั้นจะมีท่าทีเช่นไร
เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกจ้องข้าเสียที นี่ข้าสู้อุตส่าห์ไม่สนใจเจ้าแล้วนะ เหตุใดยังใช้สายตาคู่นั้นจ้องมองข้าราวกับตัวประหลาดด้วยเล่า และยังมีร้อยยิ้มของเจ้าอีก ไยข้าถึงได้รู้สึกว่ามันช่างขัดตาข้านักนะ ฉีเทียนอี้! เจ้ามันจิ้งจอกไร้ยางอาย กล้าดีอย่างไรถึงทำให้ข้าไม่เจริญอาหาร เจ้าเห็นไหมว่าข้ากินอาหารพวกนี้ได้เพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ทั้งขาหมูตุ๋นยาจีน เป็ดพะโล้นึ่งสมุนไพร ไข่ตุ๋นแปะก๊วย ปีกห่านย่าง เต้าหู้ทอดทรงเครื่อง และอาหารอีกหลายอย่างที่กำลังส่งควันหอมฉุยล่อลวงข้าอยู่ แต่ทว่าข้าในตอนนี้กลับไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะจับตะเกียบคีบพวกมันเข้าปากเสียด้วยซ้ำ เจ้านี่ช่าง...
“เจ้าหยุดยิ้มได้
