“ข้าไม่รู้...”
“ไม่รู้เช่นนั้นหรือ?” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขมขื่น “ใช่สินะ ก็เจ้าลืมเลือนข้าไปจนหมดสิ้นแล้วนี่ จะมีประโยชน์อันใดที่จะมาทวงถามเอาความรักจากเจ้ากัน”
“…”
ซือซิงไม่รู้ว่าเนิ่นนานเท่าไหร่ที่ดวงตาคู่นั้นมองมาที่นาง ไม่รู้ว่าเนิ่นนานเท่าไหร่ที่หยาดน้ำตาของเขาค่อยๆ เหือดแห้งไป แต่ที่แน่ๆ นางในตอนนี้ไร้ซึ่งความรู้สึกที่จะต่อต้านและหวาดระแวงในตัวเขาเฉกเช่นที่ผ่านมา ความเจ็บปวด ความทุกข์ทรมานที่แสดงออกมาจากสายตาคู่นั้น มิใช่ว่านางไม่รู้ แต่จะให้นางทำเช่นไร ยื่นมือไปโอบกอดเขา เช็ดน้ำตาให้เขา พร่ำพูดคำหวานที่มันเลี่ยนหูเพื่อชดเชยความเจ็บปวดที่นางพรากไปจากเขานั้นอย่างนั้นหรือ? นางทำไม่ได้และไม่คิดจะทำ
เพราะหากนางทำเช่นนั้น ก็ยิ่งเป็นการผูกมัดไม่ให้เขาปล่อยมือจากนางนะสิ!
แม้ว่าชาติก่อนนางจะมีชีวิตที่ยากลำบากอดมื้อกินมื้อ แต่สิ่งหนึ่งที่บิดามารดาหลงเหลือให้นางก็คือ การรู้จักผิด
