ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยาม ร่างบอบบางที่นอนอยู่บนเตียงถึงจะลืมตาตื่นขึ้น
“ฮูหยินท่าเป็นอย่างไรบ้าง?” เหลียนฮวาเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ฮูหยินกลัวเข็มจนสลบไปเจ้าค่ะ” หลันฮวารีบรายงานในทันที
“ว่าอย่างไรนะ! ข้ากลัวเข็มจนสลบไปเช่นนั้นหรือ?” ใบหน้างามถึงกับซีดเผือดในทันที
“เจ้าค่ะ”
สวรรค์! ท่านมาเอาชีวิตข้าเถิด ตอนนี้ข้าอายจนแทบอยากจะเอาหน้ามุดดินหนีเสียรู้แล้วรู้รอด หากเรื่องนี้รู้ถึงหูผู้อื่นแล้วล่ะก็ ข้าคงไม่กล้าย่างเท้าออกจะเรือนเป็นแน่ อ๊ากก! เครียด!
“ฮูหยิน ท่านอย่าได้กังวลใจไปเลย เรื่องนี้มีแค่คนในจวนและท่านหมอเท่านั้นที่รู้ ไม่มีผู้ใดปากมากเอาเรื่องที่ท่านกลัวเข็มจนหมดสติไปป่าวประกาศให้คนทั่วทั้งเมืองรู้หรอกเจ้าค่ะ” เดิมทีเหลียวฮวากะจะพูดปลอบใจให้ฮูหยินให้รู้สึกดีขึ้น แต่ไฉนกลับทำให้หน้าของนางบูดบึ้งหนักมากขึ้นกว่าเดิม
ไม่ป่าวประกาศกับผีนะสิ! หากพวกเจ้าไม่พูด
