“ฮูหยิน เหตุใดท่านถึงอยากได้สิ่งของที่มันยุ่งยากเกินกำลังของบ่าวนักล่ะเจ้าคะ ช่วยหาอะไรที่มันหาง่ายๆ ไม่ได้หรือ หากท่านนอนไม่หลับจริง ไยไม่ดื่มยานอนหลับก็สิ้นเรื่อง เหตุใดต้องหาเรื่องปวดหัวมาให้พวกข้าไม่เว้นแต่ละวันด้วยเจ้าคะ” เหลียนฮวาเริ่มจะประท้วงอย่างไม่พอใจ พลางทอดถอนใจอย่างเอือมระอา
หากข้าไม่เรื่องมากแล้วเมื่อใดแผนการของข้าจะสำเร็จลุล่วงเล่า หรือจะให้ข้ายอมเล่าแผนการให้พวกเจ้าฟังรึ? น่าขันสิ้นดี
ทันใดนั้นหยาดน้ำใสๆ ค่อยๆ คลอบริเวณหางตา ดวงตาคู่งามฉายแววเศร้าโศกอย่างปิดไม่มิด “หากพวกเจ้าเบื่อหน่ายที่จะรับใช้ฮูหยินเช่นข้าก็แล้วไปเถอะ มันก็สมควรแล้วที่พวกเจ้าจะละเลยข้า ไม่สนใจไยดีในตัวข้า เพราะข้ารู้ดีว่าตัวข้าเป็นเพียงฮูหยินก็เพียงแต่ในนามเท่านั้น พวกเจ้าไม่ต้องถือเอาคำพูดของข้ามาเป็นสลักสำคัญอันใดก็ได้ ปล่อยให้ข้าทุกข์ระทมอยู่ผู้เดียวแบบนี้แหละดีแล้ว” มือน้อยๆ ค่อย
