“เจ้าค่ะ” ซือซิงตอบรับอย่างงงๆ แต่ก็ยื่นมือออกไปรับด้ายแดงทั้งสองเส้นไว้
เฮ้อ! ไม่น่าอยากรู้เรื่องของอนาคตเลยจริงๆ ตอนนี้นางเริ่มเครียดขึ้นมาบ้างแล้วสิ! ตัดกังวลเรื่องความเป็นอยู่ทิ้งไป แต่เรื่องของหัวใจกลับเข้ามาแทนที่แทน ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าเครียด!
บ่ายคล้อยใกล้ยามอิ่ว*
ซือซิงรีบเร่งฝีเท้าอย่างสุดฤทธิ์เพื่อที่จะกลับให้ถึงเรือนให้ทันเวลา “ไม่ทันแน่ ไม่ทันแน่ๆ ตายแน่ๆ”
นี่ข้าลืมเวลาไปได้อย่างไร ป่านนี้พวกเขาไม่ตื่นกันหมดแล้วหรือ หากว่าพวกเขาจับได้ว่าข้าหนีออกไปข้างนอกอีก มิเท่ากับว่าแผนการที่ข้าวางไว้มีอันต้องพังทลายหรอกหรือ ทุกคนต้องมองออกแน่ๆ ว่าเรื่องที่เกิดเป็นฝีมือผู้ใด เพราะฉะนั้นข้าต้องรีบกลับให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้
ในขณะที่ซือซิงกำลังมัวแต่ก้มหน้าเร่งฝีเท้าของตนให้เดินเร็วขึ้นอยู่นั้น จู่ๆ ร่างของใครบางคนกลับเดินมาขวางทางนางไว้ได้อย่างทันท่วงที
“หลีกทาง” ซือซิงสั่
