“ห้องนี้เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าอยู่สบายดีไหม?”
“สบายกับผีเจ้าสิ! ผู้ใดอยากอยู่กับเจ้ากัน”
ฉีเทียนอี้หัวเราะอย่างชอบใจ “เซียนเอ๋อร์ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจข้าที่ใช้กำลังบังคับเจ้ามาที่นี่ ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ดีหรือไม่ เจ้าให้โอกาสข้าได้ทำดีไถ่โทษที่เสียมารยาทต่อเจ้าก็แล้วกันนะ”
“ทำดีไถ่โทษอันใด จะปล่อยข้าไปแล้วใช่ไหม” ซือซิงเอ่ยถามขึ้นด้วยความรู้สึกหวาดระแวง
ชายหนุ่มพลันส่ายหน้า ก่อนจะส่งสัญญาณมือให้คนที่อยู่ด้านนอกเข้ามา
บ่าวไพร่ภายในเรือนราวสิบคนต่างทยอยยกจานอาหารคาวหวานเข้ามาในเรือนอย่างไม่หยุด บนโต๊ะมีอาหารกว่าร้อยชนิดส่งกลิ่นหอมฟุ้งชวนน้ำลายไหล
ร่างบอบบางถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะรีบพูดแย้งออกไปว่า “เจ้าเห็นข้าเป็นคนที่เห็นแก่กินหรือไร ถึงได้คิดว่าอาหารพวกนี้จะเปลี่ยนใจข้าได้”
“ใช่! ข้าคิดเช่นนั้นจริงๆ”
“นี่เจ้า! เจ้า!...ฮึ่ม!” ในเมื่อหาเหตุผลมาโต้แย้งเขาไม่ได้ ซือซิงจึงตัดส
