Chapter 28
Jennifer
Maaga pa akong nagising. Wala pang tunog ng alarma pero mulat na agad ang mga mata ko. Tahimik ang buong unit, maliban sa kaluskos ni Katrina sa kabilang kwarto habang inaayos ang maleta niya.
Hindi ako agad lumabas. Pinanood ko muna ang liwanag ng araw na unti-unting pumapasok sa pagitan ng kurtina. Parang ako—pilit bumabangon sa gitna ng bigat.
Ilang minuto pa, marahang bumukas ang pinto ng kwarto ko. Si Katrina, hawak ang maliit niyang maleta.
"Ate... aalis na tayo?" mahina niyang tanong.
Tumango ako. "Oo. Saglit lang, magja-jacket lang ako."
Wala na kaming masyadong sinabi habang nag-aayos. Pareho kaming abala sa pag-iwas sa mga salitang ayaw naming sabihin. Ayaw naming bigkasin na ito na ang sandali ng paghihiwalay. Ayaw naming aminin na sa mga susunod na ar
