Chapter 32
Jennifer’
Tahimik akong nakaupo sa gilid ng kama. Ang bigat sa dibdib ko’y parang alon na paulit-ulit bumabangga sa isang sirang bangka—ako ang bangkang iyon. Hindi ko na rin alam kung anong araw ngayon. Basta ang alam ko lang, ilang araw na akong hindi lumalabas ng kwartong ito. Ayaw ko na. Napagod na rin akong makipagbanggaan sa isang pader na ayaw makinig.
Si Manang Lucy lang ang nagdadala ng pagkain. Kumakatok siya sa pinto, papasok ng walang kibo, ilalapag ang tray sa mesa, tapos lalabas agad. Parang scripted na ang kilos niya. At ako? Para na lang din akong props sa isang eksenang paulit-ulit lang pinapalabas.
Pero ngayong umagang ito, kakaiba.
Pagkapasok niya, hindi siya agad lumabas. Umupo siya sa gilid ng kama. Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan niya lang ako—’yo
