แค่แต่งงาน...ไม่ยากอะไร

พี่ฟรองซ์ขา

แรงสั่นของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงทำให้ธนดลที่มองคนตัวเล็กเดินเลือกเฟอร์นิเจอร์เพลินๆ ต้องแบ่งความสนใจให้มันบ้าง ชื่อของอริชะที่โชว์หรา ธนดลเลยต้องตัดสินใจรับ

“ไง มึงไม่มีบินเหรอวันนี้” เขาทักทายเพื่อนก่อน อชิระเป็นนักบิน นานๆ ทีจะว่างมาเจอเพื่อน

“เออ เนี่ยกูกับไอ้ไพน์อยู่ห้องไอ้หมอแล้ว มึงตามมา”

“วันนี้เหรอ ขอบายก่อน”

“มาๆ กูคุยเอง” เขาได้ยินเสียงแทรกเข้ามา น่าจะเป็นพุฒินาถ

“ไอ้ฟรองซ์ มึงยุ่งอะไรนักหนาวะ กูว่าช่วงนี้กูเจอไอ้อินบ่อยกว่ามึงอีก”

“กูพาลูกค้ามาเลือกของ”

“อะไร วันหยุดเนี่ยนะ แล้วมึงถึงกับต้องพาไปเลือกเองเลย”

“อืม บริษัทกูเป็นบริษัทเล็กๆ อะไรรับทำได้ก็ต้องทำ ไม่ใช่โรงแรมหรูระดับห้าดาวแบบมึง” ธนดลแกล้งแหย่เพื่อนเล่น ปีสองปีให้หลังเขาก็ไม่ค่อยได้มาควบคุมงานเองจริงๆ นั่นแหละ แต่สำหรับงานนี้ก็ถือว่าเป็นกรณีพิเศษ คนกันเอง และจะเรียกว่าเป็นงานที่คุ้มกับการใส่ใจเป็นพิเศษก็ว่าได้ ฟารีดาขอเขาทำคอนเทนต์ในช่องทางโซเชียลมีเดียของตัวเองตั้งแต่เริ่มเขียนแบบ ก่อสร้าง เขาก็ให้เธอช่วยโปรโมตงานให้ด้วย ทั้งบริษัทเฟอร์นิเจอร์ที่พวกเขากำลังเลือกดูอยู่นี่ก็ให้ฟารีดาเป็นพรีเซนเตอร์โดยให้เฟอร์นิเจอร์ในราคาพิเศษกับเธอ แม้จะไม่ได้ฉายทางทีวีแต่ทำเป็นโฆษณาสี่ตอนจบทางแพลตฟอร์มอื่นๆ ในส่วนของการตกแต่งภายใน แต่ก็น่าจะตรงกลุ่มลูกค้าที่สนใจจะทำบ้าน

“งั้นมึงมาตอนเย็น”

“เย็นก็ไม่ว่าง กูจะลงไซต์ก่อสร้าง” ตอนนี้บ้านของฟารีดาอยู่ในขั้นตอนการก่อสร้าง ถ้าไม่นับช่วงการติดต่อราชการต่างๆ ที่บริษัทดำเนินการให้ทุกอย่างก็สามสี่เดือนแล้ว ในส่วนของวัสดุหรือเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ที่เธอต้องเลือกเอง ธนดลก็พามาดูเรื่อยๆ

“ยุ่งอะไรนักหนาวะเพื่อน” เสียงนี้น่าจะเป็นภัคธร ทันตแพทย์เจ้าของเพนต์เฮาส์ที่เพื่อนๆ ชอบไปสิงบ่อยๆ

“เหรอ ก็ยุ่งนั่นแหละ” เขาตอบอย่างไม่เดือดร้อนตามสไตล์ แต่ก่อนที่เพื่อนๆ ทางนั้นจะได้ทักท้วงอะไรเข้ามา ฟารีดาที่กำลังเลือกเตียงนอนอยู่ก็เรียกเขา โดยไม่ได้หันหน้ามามอง เธอคงเลือกเพลินจนไม่ได้ฟังว่าเขาติดสายอยู่

“พี่ฟรองซ์ขา...” เสียงพี่ฟรองซ์ขาดังเข้าไปในสาย...เธอติดเรียกพี่ที่สนิทใจด้วยคำออดอ้อนแบบนี้เวลาเผลอตัวหรืออยากได้อะไร ธนดลเริ่มชิน แต่อีกสามคนที่ได้ฟังด้วยน่าจะไม่ชิน

“นุ่มว่านุ่มชอบเตียงหลังนี้นะคะ นุ่ม น่านอนดีมากเลย” เจ้าตัวใช้มือข่มๆ ที่นอนพิสูจน์ความนุ่มที่ว่า ก่อนจะหันกลับมาแล้วนั่งลงบนเตียงแรงๆ รอยยิ้มสดใสเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขาถือสายอยู่ เจ้าตัวยกมือทำท่าทางถามเขา ธนดลพยักหน้าตอบว่าคุยโทรศัพท์อยู่

“ไอ้ฟรองซ์ มึง” เสียงที่ดังเข้ามาไม่ใช่เสียงเดียว ก่อนที่ภัคธรจะถามรัวๆ

“อะไรคือพี่ฟรองซ์ขา แล้วเตียงนุ่ม ตกลงมึงไปพาลูกค้าไปเลือกของหรือไปทำอะไร” เป็นธรรมดาที่เพื่อนจะสงสัยและแซวหนัก เพราะด้วยนิสัยของธนดลไม่น่าจะมีสาวคนไหนมาพี่ฟรองซ์คะพี่ฟรองซ์ขาได้ง่ายๆ เจ้าตัวไม่ใช่คนที่จะสนิทสนมเป็นกันเองกับผู้หญิงได้ขนาดนั้น

“ตกลงที่มึงไม่มาหาเพื่อนเพราะติดสาวว่างั้น โอเค กูให้อภัย” ภัคธรยิ่งได้ทีแซว ถ้าเพื่อนจีบสาวจริงก็ถือว่ามีเรื่องน่ายินดี ตั้งแต่สมัยเรียนธนดลไม่เคยคบใครจริงจัง จนเรียนจบถึงมาแต่งงานสายฟ้าแลบกับเพื่อนตัวเอง แต่ก็ใช้ระยะเวลาไม่ถึงปีก็หย่าขาดจากกัน ไม่เคยเห็นมันจีบใครหรือสนใจผู้หญิงคนไหนตามประสามนุษย์ผู้มีโลกส่วนตัวสูงจัด

ธนดลส่งสายตาและทำมือขอคุยโทรศัพท์ หลบออกไปไกลเล็กน้อย

“เอาไว้คุยกัน”

“มึงอย่ามาทำเนียน ตกลงมึงไปกับใคร” ภัคธรยังจี้เพราะอยากรู้จริงจัง

“ลูกค้าอะไรเรียกกันหวานหยด” คนฟังถึงกับหลุดยิ้ม เขาไม่ได้รู้สึกว่าคำเรียกนั้นมันหวานหยดจนถูกภัคธรแซวนี่แหละ ก็แค่รู้สึกว่าน่ารักดี

“น้องนุ่ม น้องไอ้นก จำได้ไหม เขาทำบ้านกูเลยพามาเลือกของ” คิดว่าทางนั้นน่าจะพอจำได้ หรือต่อให้จำฟารีดาไม่ได้ก็ต้องจำพี่ชายเธอ ภัคธร พุฒินาถและอชิระเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยมที่ยังคบกันแน่นแฟ้นมาถึงทุกวันนี้ ตอนเรียนมหาวิทยาลัยทั้งหมดจึงคุ้นเคยกับศุภณัฐดี

“ออ อย่างนี้นี่เอง นี่พวกกูไม่ได้เจอไอ้นกนานแล้ว มึงนัดมันดิ ว่างๆ ไปกินข้าวบ้านมัน”

“มันย้ายกลับนครปฐมตั้งแต่เรียนจบ” เมื่อก่อนบ้านที่สองพี่น้องเช่าตอนเรียนก็เป็นแหล่งนัดพบของเพื่อนๆ อยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็มีแค่แก๊งพวกเขา เพราะศุภณัฐก็ไม่ค่อยสนิทเพื่อนคนอื่นในสาขาเหมือนกัน เขา ศุภณัฐและฟารีดาเรียนจบพร้อมกันเพราะคณะพวกเขาเรียนห้าปี ได้ยินว่าเธอไม่เช่าบ้านหลังนั้นต่อ แต่เลือกอยู่คอนโดแทนระหว่างทำงานที่กรุงเทพมหานครหลังพี่ชายย้ายกลับบ้าน

“ก็ไปเล่นบ้านมันที่นครปฐมไง ขับรถแค่ชั่วโมงเดียว” พอภัคธรดักมาแบบนั้นมุมปากก็ยกยิ้มอย่างรู้ทันกัน ฟารีดาเป็นผู้หญิงในสเปก แม้เขาจะไม่ได้แสดงออกนอกหน้าหรือคิดชอบเธอจริงจัง แต่เพื่อนสนิทย่อมพอดูออกว่าตัวเล็กๆ แบบนี้แหละ...เทียบเคียงกับดาราที่ชื่นชอบ แต่ด้วยความที่ไม่ได้คิดจะจีบสาว และเป็นน้องเพื่อน ตัวเองก็เข้าออกบ้านเพื่อนอยู่บ่อยๆ เขาก็เลยมองเธอเป็นน้องสาวเหมือนกัน

“มึงอยากมาเจอไอ้นกหรืออยากมาเจอใคร”

“อ้าว ไอ้นี่ กูยังไม่ได้ว่าอะไร มึงร้อนตัว”

คนถูกกล่าวหาว่าร้อนตัวไหวไหล่อย่างไม่แคร์ เมื่อก่อนพวกนี้ไม่กล้าแซวฟารีดาหรอก ยังมีสำนึกอยู่บ้างเพราะกลัวน้องจะอึดอัด แต่แซวเขานี่ประจำ

“เออ เอาไว้เจอกัน” ธนดลตัดสาย เพราะคิดว่าทางนั้นคงรู้เรื่องแล้ว ร่างสูงเดินกลับไปหาคนที่กำลังคุยเรื่องเตียงกับพนักงานขาย เขาอธิบายเรื่องเมื่อครู่ให้เธอรับรู้ก่อน เพราะสายตาฟารีดาดูเหมือนจะเกรงใจว่าเขาอาจมีธุระสำคัญ

“เพื่อนพี่น่ะ มันนัดสังสรรค์กัน นุ่มจำพวกไอ้หมอภามได้ไหม” เห็นว่าคนตัวเล็กขมวดคิ้วทำท่านึก ก่อนจะพยักหน้า

“จำได้ค่ะ เอ่อ วันนี้วันหยุดพี่ฟรองซ์หรือเปล่าคะ” เพิ่งนึกได้ว่าวันนี้วันเสาร์

“ครับ บริษัทหยุดเสาร์อาทิตย์” พอเขาตอบแบบนั้นฟารีดาก็ทำหน้าแหยๆ

“นุ่มลืมนึกไปเลย” ฟาร์มฟารีดาของเธอจะหยุดทุกวันจันทร์ เพราะวันเสาร์อาทิตย์ลูกค้าจะเยอะกว่าวันปกติ และถ้าลูกศิษย์ที่มาเรียนคอร์สวาดรูปเป็นนักเรียนนักศึกษาก็สะดวกในวันเสาร์อาทิตย์ด้วย แต่วันนี้ไม่มีใครนัดเรียน นึกอยากมาดูของวันนี้ก็เลยลองชวนเขาดู

“ไม่เป็นไรหรอก ปกติวันหยุดพี่ก็มาเดินดูของแบบนี้อยู่แล้ว” ถ้าเขาไม่สะดวกธนดลก็คงบอกเธอตามตรงแล้วหาวันใหม่แต่แรก