แค่แต่งงาน...ไม่ยากอะไร

ภาพของเธอในจินตนาการพวกนั้น

ชื่อที่โชว์บนหน้าจอโทรศัพท์หลังจากที่มันส่งเสียงเตือนทำให้ชายหนุ่มที่เพิ่งกลับถึงบ้านในเย็นวันศุกร์ระบายลมหายใจของความเหนื่อยล้าออกมา จำได้ว่ามารดามีธุระอะไรกับตนในวันนี้

“ครับแม่”

“ตาฟรองซ์เย็นพรุ่งนี้ไม่เบี้ยวแม่นะ ไปกินข้าวเป็นเพื่อนแม่”

“ผมจำได้ว่าไม่ได้นัดแม่นี่ครับ”

“เอ๊ะ ลูกคนนี้ ต่อปากต่อคำดีจริง ไม่รู้ละยังไงพรุ่งนี้ฟรองซ์ก็ต้องไปกับแม่ นี่แม่ผิดนัดหนูสายมาหลายรอบแล้วนะ”

“แม่ก็ไปนัดเขาเองหรือเปล่าครับ” ธนดลตอบกลับด้วยน้ำเสียงยานคาง ไม่ทุกข์ร้อน ถึงอย่างไรผู้เป็นแม่ก็ไม่น่าจะบังคับเขาจริงจัง แต่การได้ต่อคำกับมารดาก็เป็นความสำราญใจอย่างหนึ่ง

“ฟรองซ์ไปให้แม่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเถอะลูก ต่อจากนี้ถ้าฟรองซ์จะไม่อยากสานสัมพันธ์ต่อแม่จะพยายามเข้าใจว่าฟรองซ์ไม่คลิกกับหนูสาย แต่ถือว่ารักษาน้ำใจกันนะลูก หนูสายเขาก็ถามแม่บ่อยๆ ว่าฟรองซ์ว่างไหม”

“บอกเขาไปว่าผมไม่ว่างสิครับ แล้วต่อไปแม่ก็ไม่ต้องไปนัดเขาอีก”

“เฮ้อ แม่ไม่ได้นัดแล้ว แต่หนูสายเขานัดมา แม่ก็ไม่รู้จะว่าอย่างไร ฟรองซ์มีธุระอะไร นัดดื่มกับพวกภามอีกแล้วใช่ไหม ให้แม่บอกหนูสายบ่อยๆ ว่าฟรองซ์ไม่ว่างเพราะนัดสังสรรค์กับเพื่อนมันก็ยังไงอยู่นะลูก” เหตุผลของมารดาทำให้ธนดลหยุดคิดไปเหมือนกัน ธนดลไม่ได้มีนัดดื่มกับพวกภัคธร แต่ถ้าจะนัดก็ไม่ยากอะไร แล้วเขาก็ใช้มันเป็นเหตุผลให้มารดาใช้อ้างกับสายสุนีย์จริงๆ นอกจากไปเจอพวกนั้นแล้วธนดลก็ไม่น่าจะมีใครให้คบหามากมาย ซึ่งสายสุนีย์ก็รู้นิสัยข้อนี้ของเขาดี ธนดลมีเพื่อนไม่เยอะ ไม่ชอบการออกไปสังสรรค์กับคนที่ไม่สนิท ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ก็มีแก๊งเพื่อนมัธยมคนที่เขาไปมาหาสู่เรื่อยๆ

“เปล่าครับ ผมจะไปบ้านไอ้นกนครปฐม” นึกถึงเพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาวิทยาลัยหนึ่งคนซึ่งไม่ได้เจอกันมาเป็นปีอย่างศุภณัฐ ที่เพิ่งคุยกันเรื่องบ้านของน้องสาวมันเมื่อวันก่อน

“ไปบ้านนกทำไมเหรอฟรองซ์”

“ก็น้องนุ่ม แม่จำน้องนุ่มได้ไหม” เหมือนมารดาเขาจะเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูสนใจ

“จำได้ น้องนุ่มเป็นอะไร อย่าบอกนะว่าฟรองซ์จีบน้องอยู่ โอ๊ย แม่ก็นึกว่าฟรองซ์ไม่มีใครเลยหาสาวๆ มาให้ลองคบลองคุย ถ้าบอกแม่ว่าจีบน้องนุ่มอยู่แม่ก็จะไม่ได้วุ่นวายกับเราแบบนี้หรอก”

ธนดลถึงกับกลอกตากับจินตนาการอันไกลเกินเรื่องไปมากของมารดา นี่หายใจเข้าออกก็คิดแต่จะให้เขาแต่งงาน ธนดลรู้ว่าแม่อยากอุ้มหลานมาก เขามีพี่ชายกับพี่สาว พี่ชายคนโตนั้นแต่งงานได้หลายปีแต่ก็ไม่มีหวังเรื่องทายาท ส่วนพี่สาวก็คบแฟนที่เป็นเพศเดียวกัน แม่จึงตั้งความหวังสุดท้ายไว้ที่เขา ซึ่งความจริงธนดลไม่ได้มีปัญหาเรื่องมีลูกหรือครอบครัว แต่ติดตรงผู้หญิงที่แม่แนะนำก็ไม่น่าจะไปกันรอดสักคน และตัวเขาเองก็ไม่รู้สึกชอบใคร...ตั้งแต่หย่าขาดกับภรรยาเมื่อห้าปีก่อน ก็ไม่ได้คบใครจริงจังอีกเลย

“น้องอยากทำบ้านครับแม่ นกมันเลยแนะนำ”

“ออ ดีๆ ลูก ตั้งใจทำให้น้องดีๆ เดี๋ยววันหลังแม่ต้องหาเวลาว่างไปกินข้าวบ้านน้านางบ้างแล้ว ไม่ได้เจอกันมาจะสิบปีแล้วมั้ง” เหมือนมารดาจะไม่ได้สนใจเหตุผลของเขาเท่าไร ธนดลก็ขี้เกียจจะชี้แจงรายละเอียด ปล่อยให้มีความหวังไปอีกสักระยะก็ไม่เสียหาย

ความจริงแล้วเขากับศุภณัฐไม่ได้เพิ่งจะมารู้จักกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย ตอนเด็กๆ เขาเคยเจอสองพี่น้องอยู่บ้าง เขาไม่ได้รู้รายละเอียดว่าผู้ใหญ่รู้จักกันอย่างไร แต่ก็เคยพาไปมาหาสู่อยู่นานๆ ครั้ง มีช่วงเรียนมัธยมที่ไม่ได้ติดต่อ จนเขากับศุภณัฐมาเรียนสถาปัตยกรรมศาสตร์ด้วยกัน ส่วนฟารีดาก็เป็นรุ่นน้องอยู่หนึ่งปี แต่เจ้าตัวเรียน ศิลปศาสตร์ เขาไม่ได้เจอเธอเลยตั้งแต่เรียนจบ เวลาไปหาศุภณัฐที่บ้านก็ไม่เจอกัน ฟารีดาทำงานในกรุงเทพฯ ส่วนพี่ชายเธอกลับไปทำธุรกิจครอบครัวที่นครปฐม จากสถาปนิกกลายเป็นเจ้าของอู่รถยนต์มือสองที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอ พอน้องสาวอยากทำบ้านก็เลยมาขอคำแนะนำจาก ธนดลที่เปิดบริษัทรับสร้างบ้านมาได้ห้าหกปี

ความจริงแล้วฟารีดายังไม่ได้ตกลงจ้าง ไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ มีแต่ศุภณัฐชวนเขาให้ไปเล่นที่บ้านและไปคุยกับเจ้าตัว ซึ่งธนดลค่อนข้างจะสนใจ ด้วยงบประมาณที่ค่อนข้างสูง และตัวเจ้าของบ้านที่พี่ชายเขาบ่นว่าเรื่องเยอะนั่นแหละ ฟารีดาเป็นศิลปิน อินฟูเอนเซอร์ที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในวงการศิลปะ เขาติดตามผลงานเธอบ้าง เลยรู้สึกอยากได้งานนี้จริงจังเหมือนกัน

“แล้วนี่ฟรองซ์จีบน้องติดแล้วใช่ไหม”

“ยังครับ” ก็ไม่ได้จีบ ตอบแบบนั้นก็คงไม่ผิดอะไร

“อ้อ งั้นเหรอ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวแม่ช่วยอีกแรง” แล้วมารดาก็วางสาย ธนดลนึกภาพผู้เป็นแม่ยิ้มหน้าบานด้วยความสุข...ว่าแต่ แม่เขาลืมเรื่องถนอมน้ำใจสายสุนีย์ไปเลยหรือเปล่าล่ะนั่น

พอวางสายจากมารดาเจ้าตัวก็วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ ถอดเสื้อผ้าใส่ตะกร้าให้เรียบร้อยก่อนจะพาร่างกำยำของตัวเองเข้าห้องน้ำ ผมที่ไว้ยาวมาสักระยะจนต้องรวบไว้ถูกแกะออกก่อนจะเดินไปเปิดฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำเย็นๆ ขับไล่ความเหนื่อยล้า สมองโล่งขึ้นมาวูบหนึ่งเรื่องที่คุยกับมารดาเมื่อครู่ก็แว่บเข้ามาในหัว...น้องนุ่ม เขาเห็นภาพของเธอ ผู้หญิงตัวเล็กๆ อาหมวยที่มีดวงตากลมโตคล้ายลูกแมวที่เต็มไปด้วยความสดใสในนั้น ดูเป็นเด็กที่เต็มไปด้วยพลังตลอดเวลา

แต่ว่า...เหมือนมีความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามา ในความเป็นเด็กตัวเล็กๆ ของฟารีดา ธนดลกลับแอบจินตนาการเห็นภาพและคิดไม่ดีต่อน้องประจำ หากเขาก็ไม่เคยสนใจจริงจัง ก็นับเป็นน้องเป็นนุ่ง รู้จักกันตั้งแต่ตัวเล็กกว่านี้อีก คิดว่าแค่นิสัยผู้ชายที่บังเอิญเจอสาวที่ตรงสเปก...แม้ที่ผ่านมาผู้หญิงที่เขาคุยด้วยก็ไม่ใช่สไตล์นี้สักคน อ่า แต่ตอนนี้เหมือนเขาจะเห็นภาพเธอ...ในจินตนาการพวกนั้นอีกแล้ว