ด้วยทนต่อความสงสารไม่ไหว จินดาหลาจึงต้องแอบเอาอาหารมาให้พวกมันถี่ยิ่งขึ้น อยากจะเอากลับไปเลี้ยงใจแทบขาดแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะขนาดตัวเธอเองยังต้องอาศัยเขาอยู่ ยังดีที่มีป้าท่านนึงอาสาหาที่อยู่ให้เจ้าพวกนี้ และได้ข่าวว่าอีกไม่นานบ้านที่รับเลี้ยงเจ้าตัวเล็กๆ ทั้งคอกจะเอารถมาขนไปไว้ที่บ้านต่างจังหวัดของผู้ใจบุญ
“พี่คงคิดถึงพวกเราแย่เลย ต่อไปพวกเจ้าจะเป็นหมามีปลอกคอ มีเจ้าของ มีที่กินที่นอนอุ่นๆ และได้รับความรักอย่างเต็มที่แล้วนะ”
“ทีแรกเห็นหลังไวๆ ก็ว่าคุ้นๆ พอเห็นบ้าๆ บอๆ นั่งคุยกับหมาอยู่ได้ตั้งนานสองนานก็มั่นใจเลยว่าใช่เจ๊”
ประโยคกวนประสาทที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้จินดาหลาหันขวับกลับไปมอง
“อ้าวนาย มาได้ยังไงเนี่ย แล้วนี่เลิกเป็นโจรแล้วใช่หรือเปล่า”
เด็กหนุ่มแทบอยากกุมขมับ มีใครเขาทักทายกันแบบนี้บ้าง แต่พอมาคิดดูดีๆ แล้วก็สมน้ำสมเนื้อดี เขาว่าเธอบ้า ส่วนเธอถามเขาว่ายังเป็นโจรอยู่หรือไม่
“ผมม
