“อะไรเหรอครับ”
“จ๋าฝากคุณหมื่นยัดเข้าไปในตู้เย็นให้หน่อยนะคะ เดี๋ยวกาแฟจะละลายซะหมด อีกประเดี๋ยวคุณดลก็คงมา” เธอหมายถึงตู้เย็นขนาดเล็กที่อยู่ในห้องกระจกของผู้บริหาร ที่เอาไว้แช่ของเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้ใช้รวมในห้องครัวกับพนักงานอย่างพวกเธอ
นับหมื่นพอจะนึกอะไรออกแล้ว เพราะสายๆ พอเพื่อนเขามาทำงานมันก็จะตรงไปเปิดตู้เย็นหยิบแก้วกาแฟที่มีสาวใจดีซื้อเอาไว้ให้ขึ้นมาดูดแทบจะหมดในรวดเดียว... ที่ซ้ำร้ายกว่านั้นมันเป็นความคิดของเขาเองที่เคยบอกกับจินดาหลาไป
“ผมจะเอาไปเททิ้ง”
“หือ ไม่ได้นะคะ” เธอรีบยื้อแขนคนที่เปลี่ยนทิศทางจะไปห้องครัวจริงๆ
“ไม่ต้องเสียดายเงินหรอก เดี๋ยวผมจ่ายคืนให้”
“โกรธอะไรจ๋าหรือเปล่าคะ แล้วทำไมคุณหมื่นจะต้องทำลายข้าวของด้วย เอามาให้จ๋าดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจ๋าจัดการเอง” จินดาหลาต้องคอยตะล่อมเพื่อเอาของกลางที่เป็นตัวประกันอยู่ในมือของเขามาไว้ที่ตัวให้ได้ซะก่อน
“แฟนยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้
