เจ้าของร่างเล็กที่อำพรางตัวอยู่ในเสื้อคลุมสีเทาตัวใหญ่ที่ใส่เป็นประจำจนคนทั่วไปคุ้นและชินตา ผมยาวดำขลับถูกตัดหน้าม้าให้ช่วยล้อมกรอบปกปิดใบหน้าได้อีกทอดหนึ่ง บวกกับแว่นตาอันใหญ่เทอะทะที่ประดับอยู่บนใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มนี้ ทำให้หญิงสาวสามารถพรางตัวจากการเป็นจุดสนใจมาได้ตลอด แต่ในยามนี้ ยามที่ความทดท้อ สิ้นหวังกำลังเอาชนะพลังใจทั้งหมดได้ มันไม่สามารถปกปิดความเหนื่อยล้าทั้งหมดไว้ได้อีกแล้ว
ไหล่เล็กที่ห่อลู่และเหมือนจะสั่นน้อยๆ ทำให้คนที่ออกมาเดินยืดเส้นยืดสายด้านนอกห้องกระจกต้องเหลียวมอง มือใหญ่แตะไปเบาๆ บนข้อศอกของคนที่ขนาดเขาเรียกตั้งสองครั้งแล้วก็เหมือนจะยังไม่ได้ยิน
“คุณจ๋าเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“คุณหมื่น...”
ยิ่งเห็นหน้าชายในฝันเธอยิ่งแทบจะเก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ทำไมชีวิตของเธอถึงช่างอาภัพนัก แทบไม่เคยเลือกทางเดินของตนเองได้เลย ไม่ว่าหลีกหนีมาอยู่ไกลขนาดไหน ความเป็นจริงก็ยังฉุดรั้ง
