เป็นอีกคืนที่เธอนอนไม่หลับจึงได้ลงมาเดินเตร็ดเตร่รอเจ้าของห้องกลับมา เธอไม่รู้และไม่กล้าละลาบละล้วงถามนับหมื่นว่าเหตุใดต้องออกไปทุกเย็น และกลับมาอีกทีก็ไม่เป็นเวลานัก
ระหว่างที่กำลังหาววอดและบิดตัวไปมาไล่ความเมื่อยอยู่แถวๆ ชิงช้าที่ตั้งตกแต่งไว้ในอาคารสำหรับนั่งเล่น สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นร่างสูงคุ้นตากำลังเดินเข้ามา จินดาหลาจึงตั้งใจจะเดินเข้าไปรับเขาอยู่แล้วเชียว ถ้านับหมื่นไม่เบี่ยงตัวออกเผยให้เห็นผู้หญิงอีกคนที่เกาะเกี่ยวแขนของเขาไว้ ท่าทางดูสนิทสนมกันเกินว่าเพื่อนหรือคนรู้จักธรรมดา และกำลังทุ่มเถียงบางเรื่องกันอยู่ แค่มองปราดเดียวจินดาหลาก็เห็นแล้วว่าเธอคนนั้นสวยหมดจดเพียงใด เลยอดที่จะเอามาเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้
แม้ไม่ได้อยากแอบฟังเรื่องส่วนตัวของนับหมื่นกับผู้หญิงคนนี้ แต่ขาทั้งสองข้างของตัวเองกลับก้าวไม่ออกซะอย่างนั้น
"โม ปล่อยผมเถอะ"
"โมไม่ปล่อย หมื่นต้องบอกโมมาก่อนว่าทำ
