“ต่อไปคุณหมื่นไม่ต้องมาสอนจ๋าจูบอีกแล้ว จ๋าไม่อยากเรียน ไม่อยากรู้อีกแล้ว” มันไม่มีความจำเป็นอะไรอีกที่เธอต้องอยู่ตรงนี้ เพราะถึงยังไงก็ไร้ซึ่งความหมายในสายตาของนับหมื่นอยู่ดี
“ผมจะไปส่งจ๋าเอง ถ้าจ๋าบอกได้ว่าทำไมต้องโกรธผม”
“จ๋าไม่ได้โกรธ แค่ไม่อยากให้คุณกับคนรักต้องลำบาก”
“โมนาไม่ใช่คนรักของผม”
“ถ้าไม่ใช่แล้วทำไม...”
“ทำไมผมต้องออกไปหาเธอน่ะเหรอ ผมยอมรับว่าตั้งแต่ที่จ๋าเข้ามาอยู่ที่นี่ ผมต้องออกไปทุกคืน ทีแรกผมกับโมจบกันไปตั้งนานแล้ว ความสัมพันธ์ของเรามันไม่ต่างจากเพื่อนนอนตั้งแต่แรก ตอนนี้ก็คล้ายๆ แบบนั้น ผมรู้ว่าเห็นแก่ตัว จ๋าจะเกลียดผมก็ได้ แต่จงรู้ไว้ว่าผมทำทุกอย่างก็เพราะคุณ”
“เพราะจ๋า ?”
“จะผิดมั้ยถ้าผมบอกว่าชอบผู้หญิงที่แอบรักเพื่อนตัวเอง” หมดแล้วซึ่งความอดทนที่จะปิดบัง เก็บซ่อนทุกอย่างไว้จนสักวันก็ต้องระเบิดมันออกมาอยู่ดี เขาไม่ใช่พวกขี้ขลาดถึงที่ผ่านมาจะทำตัวแบบนั้นไปบ้าง
