“คนบางคนนี่ก็เรื่องมากไปซะทุกเรื่องเลยนะเจ๊ เห็นแล้วรำคาญ ผมไปรอเจ๊ที่รถดีกว่า พ่อเทวดาของเจ๊กินเสร็จเมื่อไรรีบตามไปก็แล้วกัน”
“ไอ้เจ้านี่...”
ปัตย์ธวิชสะบัดก้นลุกไปแล้วส่วนนับหมื่นก็หยิบถุงแคบหมูทำท่าจะเขวี้ยงตามไปจนเธอต้องห้าม ไม่รู้เขาสองคนเป็นอะไรจิกกัดกันได้ตลอดเวลา ผลัดกันกวนผลัดกันหาเรื่องอยู่นั่น แทนที่เป็นผู้ชายเหมือนกันจะพูดจาภาษาเดียวกัน เข้ากันได้ดี คราวหลังเธอจะไม่ยอมให้เขาสองคนมาเจอกันแล้ว... น่าเวียนหัวชะมัด
และแน่นอนว่านั่นไม่ใช่เรื่องน่าหนักใจเรื่องสุดท้ายในวันนี้ของเธอ เมื่อกลับมาถึงลานจอดรถสองล้อที่อยู่ไม่ห่างจากร้านก๋วยเตี๋ยวนัก สองหนุ่มก็เริ่มทุ่มถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระอีกครั้ง
“นี่อย่าบอกผมนะครับ ว่าจ๋าจะซ้อนเจ้าเด็กนี่ไป”
จินดาหลาบอกกับเขาว่าเจ้าหล่อนกับไอ้เด็กกวนโอ๊ยนี่นัดกันไปเยี่ยมเด็กๆ ที่ถูกรับเลี้ยงไปโดยคนใจบุญ ซึ่งบ้านอยู่แถวปริมณฑลขับรถสองชั่วโมงก็ถึง
