กวินภพได้แต่ข่มความตื่นเต้นเอาไว้แม้ว่าหัวใจจะเต้นกระหน่ำรัวเร็วจนเขาต้องลอบกำมือไว้เพื่อไม่ให้มือสั่นตามไปด้วย เขาไม่เคยต้องทำอะไรแบบนี้มาก่อน และเป็นครั้งแรกเช่นกันที่มีความคิดว่าอยากเป็นหนูตกถังข้าวสาร
เขาอายุสามสิบสองปีแล้ว จะเป็นพระเอกไปได้อีกสักกี่ปี อย่างไรเสียเขาก็ไม่คิดจะเป็นนักแสดงไปตลอดชีวิตแน่นอน เขาต้องหาหลักไว้ยึด หรือหาถังข้าวสารสักแห่งเอาไว้เพื่อต่อยอดไปในอนาคต และถังข้าวสารที่ว่าก็คงไม่มีใครจะเหมาะไปกว่าพลอยพัดชาอีกแล้ว
“สาว ๆ เอาเครื่องดื่มอะไรกันไหมครับ ไวน์หน่อยไหม ผมไปสั่งให้”
กวินภพอาสาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เขาคิดว่าต้องเริ่มแผนสักทีก่อนที่คนจะเริ่มเข้ามาในงานกันเยอะเกินไปแล้วเขาจะทำอะไรไม่สะดวก เขาไม่รู้ว่ายาเสียสาวที่ได้มาจะออกฤทธิ์ตอนไหนหากเขาหยดลงไปในแก้วของเธอ แม้คนขายจะบอกเขาว่าแค่สิบนาทีก็ได้เรื่องแล้ว
นลินทราพยักหน้าให้อีกฝ่าย “นิ้งขอไวน์แดงละกันค่ะ รบกวนด้วย
